Ένα δεκαήμερο (...και κάτι) έλειψα από την πόλη και νιώθω ότι πήγα σε άλλη χώρα και ξαναγύρισα! Ένα δεκαήμερο στην επαρχία, στα μέρη μου, στο γενέθλιο τόπο! Μακριά από κέντρα εξουσίας, αποκλεισμένα υπουργεία και κοινοβούλιο, πορείες, διαδηλώσεις, επεισόδια... Οι άνθρωποι, αγρότες στο σύνολό τους (οι περισσότεροι συνταξιούχοι πλέον). Οι "ενεργοί", τρέχουν με τις δουλειές τους αυτή την εποχή! Η πρώτη κουβέντα-καλωσόρισμα στο καφενείο: "Καλά, βρε, τι σας πειράζουν τα παιδιά μας και τα βαράτε;"(!) Το 'χουν σίγουρο ότι, αφού είσαι ακόμα στην Αθήνα, πλακώνεσαι κάθε μέρα με τους αστυνομικούς στο Σύνταγμα! Ίσως, το 'χουν και απωθημένο που είναι τόσο μακριά και δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο! Τι να πεις, τώρα, σε γονείς (με τους οποίους μεγάλωσες μαζί) που "έδιωξαν" από κοντά τους τα παιδιά τους (τα οποία γνωρίζεις από μωρά) για να ζήσουν μια καλύτερη ζωή(;) και τώρα τα βλέπουν στην τηλεόραση με όπλα, κράνη, πανοπλίες, μάσκες και ψεκαστήρες να δέρνονται με απλούς ανθρώπους κάθε ηλικίας (σαν κι αυτούς, σαν και σένα), οι οποίοι διαμαρτύρονται ενάντια σε όσους οδήγησαν τη χώρα σ' αυτή την κατάσταση, ενώ όλοι μαζί θα ΄πρεπε να δέρνουν κάποιους άλλους; Τέλος πάντων...
'Ενα δεκαήμερο χωρίς διαδίκτυο, κινητό τηλέφωνο, εφημερίδες, τηλεόραση, πληροφόρηση γενικά, για ο,τιδήποτε συνέβαινε έξω απ' το μικρόκοσμο της τοπικής κοινωνίας! Ακόμα και το σκάνδαλο της περιοχής (η σύλληψη μεγάλου κυκλώματος στη Λάρισα -200 άτομα περίπου- που κατηγορείται για εμπόριο όπλων, ναρκωτικών, "συμβόλαια θανάτου" κ.τ.λ.) από στόμα σε στόμα κυκλοφόρησε και το μάθαμε! Μόνη παρέα και συντροφιά η εξάχρονη Ματίνα, η εβδομηντάχρονη κυρά Σταματία και οι υπόλοιποι άνθρωποι του τόπου μου! Οι άνθρωποι με τους οποίους είτε είσαι συγγενής μαζί τους είτε είσαι φίλος! Που πίνεις μαζί τους το καφεδάκι το πρωί, το τσιπουράκι λίγο πριν το μεσημέρι, τη μπυρίτσα το βράδυ! Που γλεντάς, γελάς, συζητάς, διαφωνείς, τσακώνεσαι και την άλλη μέρα τα ξανακάνεις όλα από την αρχή μαζί τους! Μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι (γιατί είμαστε εμείς;), αλλά είναι οι δικοί μου άνθρωποι κι αυτό μου φτάνει! Όλα αυτά σε συνδυσμό με την απόλυτη ηρεμία και γαλήνη που επικρατεί στο χωριό (με τους λιγοστούς μόνιμους κατοίκους) και τις εναλασσόμενες ομορφιές του καταπράσινου -ακόμα- τοπίου (που το βλέπεις διαφορετικό απ' ό,τι το θυμάσαι μικρός, αφού η δραματική μείωση της κτηνοτροφίας επέτρεψε την ταχύτατη ανάπτυξη της βλάστησης), σε κάνουν να νιώθεις ότι "είσαι αλλού" και να μη θες να ξαναγυρίσεις πίσω στην πόλη, στο χώρο της δουλειάς σου, στις υποχρεώσεις σου...
Ένα δεκαήμερο, λοιπόν, πραγματικής απόδρασης από την καθημερινότητα της πόλης και απαραίτητης αποτοξίνωσης απ' όλα τα μικροπράγματα που μας κρατάνε σκλαβωμένους σ΄αυτήν και μας κλέβουν το χρόνο μας και τη ζωή μας! Αφού επιστρέψαμε, ας την ανεχτούμε μέχρι την επόμενη απόδραση, που -ευτυχώς- δεν αργεί και πολύ...
