Πρώτα στήθηκε μια σκηνή κι έδωσε το στίγμα.
Πέρυσι το καλοκαίρι έγινε η προεργασία. Καθαρίστηκε ο χώρος απ' τις "βατσινιές" και κλαδεύτηκαν τα μικρά δέντρα (βελανιδιές, γκορτσιές, πουρνάρια) για να πάρουν ανάπτυξη. Άρχισε λοιπόν η αρχική ιδέα να παίρνει σάρκα και οστά.
Φέτος οριοθετήθηκε η "εστία", απαραίτητη τόσο για τις κρύες μέρες κάθε εποχής όσο και για τις καλοκαιρινές νύχτες.
Η παρέα όλο και μεγάλωνε και διευρύνονταν με άτομα κάθε ηλικίας (από 2 έως 72+ χρονών). Πρώτα ήμασταν μια παρέα (με ψυχή και συνδετικό κρίκο το Βασίλη) από 5-6 φιλαράκια, που πηγαίναμε για βόλτα και αγνάντι, για να τραβήξουμε καμιά φωτογραφία, για να μαζέψουμε μανιτάρια, για να... στείλουμε κανένα μήνυμα με το κινητό! Μετά πήραμε και τα πιτσιρίκια μας, που δε χόρταιναν το παιχνίδι στη φύση και την απόλυτη ελευθερία. Τώρα, πάμε οικογενειακώς! Οι γυναίκες μας (άλλες με καταγωγή από το ίδιο ή από διπλανά χωριά, άλλες από την άλλη άκρη της Ελλάδας) το απολαμβάνουν κι αυτές το ίδιο.
Φέτος, τη Δευτέρα του Πάσχα, βρεθήκαμε εκεί για πικ νικ καμιά εικοσιπενταριά φίλοι-χωριανοί (που ήρθαμε από Λάρισα, Αθήνα, Μακεδονία, Γερμανία για τις Άγιες μέρες) με τις γυναίκες και τα πιτσιρίκια μας και πολύ το χαρήκαμε. Ήπιαμε τα τσίπουρα και τα κρασιά μας (παραγωγής μας ή φίλων μας) και φεύγοντας κάναμε μια πρόποση-υπόσχεση: να ξαναβρεθούμε το ερχόμενο καλοκαίρι (κοντά στο Δεκαπενταύγουστο), με όσο γίνεται πιο διευρυμένη παρέα, στον "τόπο του εγκλήματος"!
Να 'μαστε όλοι καλά να ξανανταμώσουμε παιδιά...
Υ.Γ. Α, νομίζω πως κάτι ξέχασα (για τους μη μυημένους!).
- Πού συμβαίνουν όλα αυτά;
- "Στ' Λιάκ(η)"!
