Πέρασαν 33 χρόνια, πια...
Αν όχι "μια ζωή" (του Μ. Αλέξανδρου, του Χριστού...), περισσότερα από μια γενιά!
Αρχές δεκαετίας του '80... Παραμονές βουλευτικών εκλογών του '81 και σε αναμονή της πολυπόθητης "Αλλαγής" (για τους μισούς Έλληνες, τουλάχιστον)!
Στο μικρό χωριό που μεγάλωσα -"ανταρτοχώρι" την εποχή της Κατοχής και του Εμφυλίου- επικρατούσε ένας αέρας αισιοδοξίας και μια πρωτόγνωρη ευφορία!
Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι αγρότες και εργάτες... Άλλοι, βιομηχανικοί σε φάμπρικες της Γερμανίας και του Θριάσιου πεδίου (πέριξ της Ελευσίνας)... Άλλοι, εργάτες γης στους κάμπους της Κ. Μακεδονίας και της Καρδίτσας...
Για περισσότερα από 30 χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία κλεισμένη στο καβούκι της... Αφενός μεν απ' την πευρά των χαμένων του Εμφυλίου (και με συγγενείς πολιτικούς πρόσφυγες στο "παραπέτασμα" όλοι τους), αφετέρου δε με νωπές μνήμες ακόμα από την περίοδο της χούντας...
Βλέποντας οι περισσότεροι απ' αυτούς την επερχόμενη "Αλλαγή" να σαρώνει, ένιωθαν πως "ο αγώνας τώρα δικαιώνεται" (οι υπόλοιποι υποστήριζαν πως "...συνεχίζεται") και πως, επιτέλους, "θα 'ρθούμε κι εμείς στα πράγματα"! Για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, ένιωθαν ελεύθεροι! Σ' αυτό συνέβαλαν αρκετά οι οικονομικοί μετανάστες που ανέβηκαν στο χωριό να ψηφίσουν, μεταφέροντας το κλίμα από το λεκανοπέδιο και την πρωτεύουσα... Μαζί τους έφεραν και αρκετό προεκλογικό υλικό...
Για πρώτη φορά πρέπει να κυκλοφόρησαν αφίσες και να έγινε αφισοκόλληση στο χωριό μας!
Ήταν ένα -συνεπαρμένο από το κλίμα- τσούρμο 16άρηδων ("...σας γ@μώ τα Λύκεια!"), πάνω-κάτω! Φορτωμένο (μεταμεσονύκτιες ώρες της παραμονής) με τις "πρασινοκόκκινες" αφίσες, κολλούσε δίπλα-δίπλα την "Αλλαγή" (που ευαγγελίζονταν ο Αντρέας και το ΠΑΣΟΚ) με τη "...2η κατανομή" (που διεκδικούσε ο Χαρίλαος και το ΚΚΕ)! Πρώτη -ίσως και μοναδική- φορά στα χρονικά τέτοια σύμπραξη!!
Θυμάμαι τα γέλια που έπεσαν την επόμενη μέρα αντικρίζοντας τα έκπληκτα βλέμματα και ακούγοντας τα ετερόκλητα σχόλια των συγχωριανών που, μόλις ξύπνησαν, είδαν τους τοίχους και τους στύλους της ΔΕΗ "στολισμένους"!!!
Πέρασαν 30 -και πλέον- χρόνια...
Από τη φτώχεια και την ανέχεια των αρχών του '80, περάσαμε στην εποχή των επιδοτήσεων και της ευμάρειας των αρχών του 21ου αιώνα... Από τα ζιβάγκο, τα στρατιωτικά τζάκετ και τα κοτλέ παντελόνια, περάσαμε στα τζην του Armani και τα σώβρακα του Calvin Klein! Τα "ψιλοσκ@τώσαμε" κι εμείς με το βόλεμα και τις αχόρταγες διεκδικήσεις μας! Όπως και οι λίγο μεγαλύτεροί μας... Εκείνοι που δεν αντέχαμε να ζούμε στη σκιά τους... Η περιβόητη (και πολύ πιο ευνοημένη τα επόμενα χρόνια) "γενιά του Πολυτεχνείου"!
Σήμερα, από εκείνο το τσούρμο, άλλοι υπηρετούν στην εκπαίδευση, άλλοι στα σώματα ασφαλείας...
Υποθέτω, ότι αυτή η τριακονταετία έχει αφήσει σε όλους μια γλυκόπικρη γεύση!
Το... "Κόμμα και ρετσίνα κι άσματα επινίκια
είμαι 16άρης, σας γ@μώ τα Λύκεια!"
που ένιωθαν τότε, νομίζω πως έχει αντικατασταθεί με το επόμενο κουπλέ του Νιόνιου:
"Δεν είμαι ΠΑΣΟΚα, δεν είμαι ούτε ΚΚΕ
βρε είμαι ό,τι είμαι κι ό,τι τραγουδώ για σε..."
"Καλή πατρίδα, σύντροφοι"! Να 'στε όλοι καλά...
Βλέποντας οι περισσότεροι απ' αυτούς την επερχόμενη "Αλλαγή" να σαρώνει, ένιωθαν πως "ο αγώνας τώρα δικαιώνεται" (οι υπόλοιποι υποστήριζαν πως "...συνεχίζεται") και πως, επιτέλους, "θα 'ρθούμε κι εμείς στα πράγματα"! Για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, ένιωθαν ελεύθεροι! Σ' αυτό συνέβαλαν αρκετά οι οικονομικοί μετανάστες που ανέβηκαν στο χωριό να ψηφίσουν, μεταφέροντας το κλίμα από το λεκανοπέδιο και την πρωτεύουσα... Μαζί τους έφεραν και αρκετό προεκλογικό υλικό...
Για πρώτη φορά πρέπει να κυκλοφόρησαν αφίσες και να έγινε αφισοκόλληση στο χωριό μας!
Ήταν ένα -συνεπαρμένο από το κλίμα- τσούρμο 16άρηδων ("...σας γ@μώ τα Λύκεια!"), πάνω-κάτω! Φορτωμένο (μεταμεσονύκτιες ώρες της παραμονής) με τις "πρασινοκόκκινες" αφίσες, κολλούσε δίπλα-δίπλα την "Αλλαγή" (που ευαγγελίζονταν ο Αντρέας και το ΠΑΣΟΚ) με τη "...2η κατανομή" (που διεκδικούσε ο Χαρίλαος και το ΚΚΕ)! Πρώτη -ίσως και μοναδική- φορά στα χρονικά τέτοια σύμπραξη!!
Θυμάμαι τα γέλια που έπεσαν την επόμενη μέρα αντικρίζοντας τα έκπληκτα βλέμματα και ακούγοντας τα ετερόκλητα σχόλια των συγχωριανών που, μόλις ξύπνησαν, είδαν τους τοίχους και τους στύλους της ΔΕΗ "στολισμένους"!!!
Πέρασαν 30 -και πλέον- χρόνια...
Από τη φτώχεια και την ανέχεια των αρχών του '80, περάσαμε στην εποχή των επιδοτήσεων και της ευμάρειας των αρχών του 21ου αιώνα... Από τα ζιβάγκο, τα στρατιωτικά τζάκετ και τα κοτλέ παντελόνια, περάσαμε στα τζην του Armani και τα σώβρακα του Calvin Klein! Τα "ψιλοσκ@τώσαμε" κι εμείς με το βόλεμα και τις αχόρταγες διεκδικήσεις μας! Όπως και οι λίγο μεγαλύτεροί μας... Εκείνοι που δεν αντέχαμε να ζούμε στη σκιά τους... Η περιβόητη (και πολύ πιο ευνοημένη τα επόμενα χρόνια) "γενιά του Πολυτεχνείου"!
Σήμερα, από εκείνο το τσούρμο, άλλοι υπηρετούν στην εκπαίδευση, άλλοι στα σώματα ασφαλείας...
Υποθέτω, ότι αυτή η τριακονταετία έχει αφήσει σε όλους μια γλυκόπικρη γεύση!
Το... "Κόμμα και ρετσίνα κι άσματα επινίκια
είμαι 16άρης, σας γ@μώ τα Λύκεια!"
που ένιωθαν τότε, νομίζω πως έχει αντικατασταθεί με το επόμενο κουπλέ του Νιόνιου:
"Δεν είμαι ΠΑΣΟΚα, δεν είμαι ούτε ΚΚΕ
βρε είμαι ό,τι είμαι κι ό,τι τραγουδώ για σε..."
"Καλή πατρίδα, σύντροφοι"! Να 'στε όλοι καλά...
ΥΓ. "Το χειμώνα ετούτο, άμα τον πηδήσαμε
γι' άλλα δέκα χρόνια, άιντε καθαρίσαμε...!"
