Για τον Αμάρμπεη, που σώθηκε απ' τους "σωτήρες" και τους "άρχοντες"!

Η ιστορία ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας (το 2002 νομίζω), όταν στήθηκαν οι κεραίες με τους ανεμομετρητές στην κορυφογραμμή του. Όσοι ανεβήκαμε αυτό το διάστημα μέχρι την κορυφή τις κοιτάζαμε με περιέργεια (μέχρι και μπουγέλο φάγαμε απ' αυτές!) και υποθέταμε ότι είναι του Στρατού ή της Γεωγραφικής Υπηρεσίας. Αμ δε!
Οι "σωτήρες" του περιβάλλοντος (και της τσέπης τους φυσικά) με την εταιρεία που έστησαν έκαναν κρούση για "αξιοποίηση" του βουνού (του αέρα του πιο συγκεκριμένα) στο γειτονικό δήμο Σαρανταπόρου. Όταν οι γείτονες "κλώτσησαν", βρήκαν πρόσφορο έδαφος στο δήμο μας, που έχει "άρχοντα" με οικολογικές ανησυχίες και πατριωτικές ευαισθησίες. Ο "άρχοντάς" μας λοιπόν δέχθηκε, αφού ήθελε (σύμφωνα με δηλώσεις του) να βοηθήσει το ελληνικό κράτος στην ανάπτυξη πράσινης ενέργειας αλλά και το χωριό μας για να αναπτυχθεί, να ωφεληθεί οικονομικά και να τον... ευγνωμονεί στο διηνεκές! (Όχι, προσωπικό όφελος δεν υπήρχε, για τη φουκαριάρα τη χώρα του θα το 'κανε!!!).
Το θέμα έσκασε σαν μπόμπα στα κεφάλια μας πριν από ένα χρόνο περίπου (Μάρτης 2009): Αιολικό πάρκο στην κορυφή του Αμάρμπεη! Θα το ανακοίνωνε ο ίδιος ο "άρχοντας" (μαζί με τους εκπρόσωπους της εταιρείας) τις μέρες του περσινού Πάσχα με κάθε επισημότητα! Φυσικά, θεωρούσε ότι έχει τη σύμφωνη γνώμη του χωριού στο τσεπάκι του και δε δεχόταν αντιρρήσεις από κανένα γιατί το έκανε "για να βοηθήσει τον τόπο".
Τι κι αν σύσσωμοι (σχεδόν) οι κάτοικοι αντιτάχθηκαν στην τσιμεντοποίηση ενός βουνού-συμβόλου για το χωριό μας; Οι "σωτήρες" μας εκεί, με νύχια και με δόντια να το κάνουν "για το καλό μας"! Άντε να καταλάβουν αυτοί ότι το συγκεκριμένο βουνό για πολλές δεκαετίες στήριζε ουσιαστικά την κτηνοτροφία του χωριού μας φιλοξενώντας χιλιάδες γιδοπρόβατα στις καταπράσινες πλαγιές και ρεματιές του κατά τους μισούς τουλάχιστον μήνες του χρόνου. Σιγά μην κάθονταν να σκεφτούν ότι ακόμη και στις μέρες μας φιλοξενεί όλη την κτηνοτροφία που απόμεινε στο χωριό μας. Δε χρειάζεται νομίζω να επεκταθώ και στα πολλαπλά άλλα οφέλη που πρόσφερε και προσφέρει η ευρύτερη περιοχή του Αμάρμπεη (ξυλεία, χλωρίδα και πανίδα, αναψυχή) και που με την "αξιοποίηση" κινδύνευαν άμεσα.

Αυτό το βουνό κάποιοι ήθελαν να το θυσιάσουν στο βωμό "της ανάπτυξης και της προόδου"! Ο Αμάρμπεης μπορεί για ελάχιστους να μη σημαίνει και πολλά πράγματα, για τους περισσότερους από μας όμως έχει ανεκτίμητη αξία και δεν τον χαρίζουμε σε κανέναν! Κι όπως κατηγορηματικά δήλωναν κάποιοι μεγαλύτεροί μας "όπως τον παραλάβαμε από τους πατεράδες μας, έτσι θα τον παραδώσουμε στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας". Ήταν πρωτοφανής ο ξεσηκωμός του συνόλου σχεδόν των συγχωριανών ενάντια στα σχέδια του "άρχοντα" και της εταιρείας. Το πιο συγκινητικό ήταν να βλέπεις 75άρηδες κι 80άρηδες αποφασισμένους για όλα, καθώς και νέους, που δε μεγάλωσαν στο χωριό (οπότε δεν έχουν πολλές προσωπικές παραστάσεις και αναμνήσεις απ' τον τόπο) ή δε μένουν πια σ' αυτό, να εναντιώνονται στην αδιαλλαξία του "άρχοντα" με τον ίδιο ζήλο!
Αν και ο αγώνας ήταν καθολικός, αξίζει να σημειωθεί η αποφασιστική συμβολή των παιδιών του Μ.Ε.Σ. Άκρης και του τοπικού συμβουλίου (και ιδιαίτερα των δύο προέδρων). Τελικά, όπως πιθανόν γνωρίζετε, μετά από αγώνα που κράτησε περίπου 6 μήνες κι αφού η υπόθεση κατέληξε στα δικαστήρια (μιας και οι διάφοροι Πόντιοι Πιλάτοι "ένιπταν τας χείρας τους"), το χωριό μας δικαιώθηκε κι απέτρεψε την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος στον Αμάρμπεη.
Ίσως για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση (για νωρίτερα δε γνωρίζω) το χωριό εμφανίστηκε με τέτοια ομόνοια και αποφασιστικότητα απέναντι σε ένα σοβαρό ζήτημα που το αφορούσε (τουλάχιστον εγώ δε θυμάμαι κάτι ανάλογο)!
Ας γίνει αυτό κι ένα καλό παράδειγμα για το μέλλον, γιατί οι καιροί είναι πονηροί και μπορεί να 'ρθουν και χειρότερα αργότερα!