Φθινόπωρο στο χωριό (η χαρά της Ματίνας κι όχι μόνο)!

Είχα αρκετά χρόνια να βρεθώ φθινόπωρο (και μάλιστα προχωρημένο, Νοέμβρη μήνα) στα μέρη μου! Βρεθήκαμε την πρώτη Κυριακή των εκλογών με τη μικρή Ματίνα (παρέα και συνοδηγός μου σε κάθε απόδραση από την πόλη -άλλο που δε θέλει κι εκείνη!) για ένα τετραήμερο στο χωριό με τη γιαγιά Σταματία και τους άλλους δικούς μας ανθρώπους (φίλους και συγγενείς). Τέσσερις ηλιόλουστες μέρες με τη θερμοκρασία να φτάνει τους 18 βαθμούς, πράγμα σπάνιο τέτοια εποχή για τα μέρη μας (θυμίζω όρια Ελασσόνας - Κοζάνης, με υψόμετρο κοντά στα 1.000 μέτρα) και να κυκλοφορούμε με κοντομάνικα μέχρι το απόγευμα!
Κάναμε τις κραιπάλες μας, πήγαμε τις βόλτες μας, χαρήκαμε την εξοχή και στο τέλος βλαστημήσαμε την πόλη που ζούμε για άλλη μια φορά! Δεν ξέρω γιατί, αλλά τα τελευταία χρόνια, όποτε επισκέπτομαι τα πάτρια, φεύγω με όλο και πιο βαριά καρδιά! Δυσκολεύομαι ν’ αποχαιρετήσω όλο και περισσότερο τον τόπο και τους ανθρώπους και φεύγοντας σκέφτομαι την επόμενη φορά που θα ανηφορίσω! Κάνοντας ένα flashback στη ζωή μου νιώθω ευτυχής για το δρόμο που ακολούθησα αλλά όχι και τόσο για τον τόπο που κατέληξα να ζω τα τελευταία 25 χρόνια! Δεν είμαι σίγουρος ότι θα ξανάκανα το ίδιο σήμερα (ως προς την επιλογή διαμονής)!
Με αυτές τις σκέψεις καταλαβαίνω και τη μάνα μου αλλά και πολλούς άλλους συγχωριανούς κάποιας ηλικίας, που δυσκολεύονται ν’ αποχωριστούν τον τόπο που έζησαν όλη τους τη ζωή για να πάνε στις εστίες των παιδιών τους, όπου θα ξεχειμωνιάσουν! Τα προηγούμενα χρόνια το άλλοθι της μάνας μου (μαζί με τον καλό καιρό) ήταν ότι έπρεπε να μαζευτούν και να στεγνώσουν τα καρύδια (η τελευταία σοδειά της σεζόν) και τα εναπομείναντα ζαρζαβατικά (όσο το επέτρεπε η πρώτη πάχνη) για να οργωθούν οι κήποι πριν φύγει! Φέτος το άλλοθι ήταν οι δημοτικές εκλογές, παράλληλα με τον πολύ καλό καιρό!
Τώρα, γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Επειδή, με αφορμή τη στάση της μάνας μου, θυμήθηκα ένα πολύ τρυφερό κείμενο του Ηλία Προβόπουλου για τους ξωμάχους της ζωής, στη στήλη «Ανθρώπινα» της Ελευθεροτυπίας (πέρυσι ή πρόπερσι, περίπου τέτοια εποχή) με τίτλο «Η κρυφή ανταρσία των γερόντων»! Περιγράφει αυτήν ακριβώς την αντίσταση των ηλικιωμένων (κυρίως της Ευρυτανίας) που αντιστέκονται στις προτροπές των δικών τους ότι πρέπει να μαζευτούν στις πόλεις, κοντά στα παιδιά τους, τα οποία επικαλούνται θέματα υγείας και ασφάλειας για να κάμψουν τις αντιρρήσεις των γονιών τους!
Υποθέτω πως τέτοιου είδους «αντάρτικα» συμβαίνουν σε πολλές περιοχές της ελληνικής υπαίθρου κάθε χρόνο!