"Οι άνθρωποι του μόχθου!"

Καλό μήνα!
Τώρα που πέρασε το καλοκαίρι και μαζευτήκαμε στους τόπους μόνιμης διαμονής μας, αναπολούμε το καλοκαιράκι και τις όμορφες στιγμές του. Μερικές απ' αυτές θα τις κάνουμε μικρά αφιερώματα, αρχής γενομένης από σήμερα...

Αφορμή για την παρούσα ανάρτηση αποτέλεσε ένα σχόλιο που άκουσα την περασμένη Κυριακή από ένα ζαχαροπλάστη στο Ν. Ηράκλειο (τον κυρ Μανόλη, πρόεδρο του σωματείου του πολλά χρόνια): "Εμείς, αγόρι μου, γίναμε κινητοί τηλεφωνικοί θάλαμοι κι αφήσαμε τις δουλειές μας να τις κάνουν οι ξένοι! Όλη μέρα περπατάμε και μιλάμε σ' ένα καλώδιο!"
Δε διαφωνώ μαζί του. Τα παραδείγματα δίπλα μας το επιβεβαιώνουν σε μεγάλο βαθμό. Από τον επαγγελματία (υδραυλικό, ηλεκτρολόγο, ψυκτικό, ελαιοχρωματιστή,...) και τον καταστηματάρχη (εστιάτορα, σουβλατζή, καφετζή,...) μέχρι τον οικοδόμο (που έγινε "εργολάβος") και τον αγρότη (που έγινε "τσιφλικάς" ή "τσέλιγκας")! Οι περισσότεροι απ' αυτούς "την είχαν δει αφεντικά" και προσέλαβαν υπαλλήλους (οικονομικούς μετανάστες) για να κάνουν τη δουλειά που έκαναν οι ίδιοι! Εκείνοι απλά έκλειναν τις δουλειές, επέβλεπαν κι έκαναν οικονομική διαχείριση. Για να ανταπεξέλθουν χρέωναν όσο όσο. Έφτασε να στοιχίζει π.χ. η συντήρηση ενός κλιματιστικού (εργασία 15 λεπτών) περισσότερο από μια καρδιολογική εξέταση κι ένα τραπέζι σε ψαροταβέρνα όσο μια χειρουργική επέμβαση!
Από την άλλη έβλεπες αγρότες να "κάθονται" πάνω στις παχυλές επιδοτήσεις και να αδιαφορούν για την παραγωγή! Αποτέλεσμα; Εισαγωγές ακόμα και παραδοσιακών ελληνικών αγροτικών προϊόντων (ντομάτες Βελγίου, ροδάκινα Ισπανίας, λαχανικά Ιταλίας, ακόμα και λάδι)!
Ως προς το τελευταίο όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά! Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αρκέστηκαν στις επιδοτήσεις (πενιχρές σε σχέση με άλλους μεγαλοαγρότες) και ψάχτηκαν να αξιοποιήσουν τη λιγοστή γη τους! Μιλώ για τους εναπομείναντες ενεργούς αγρότες του τόπου μου που τους γνωρίζω πολύ καλά!

Πέρασα πάνω από 25 μέρες από τις καλοκαιρινές μου διακοπές (σε δύο δόσεις) στο γενέθλιο τόπο μου και τους είδα πάνω στο φόρτο της δουλειάς. Με λιγότερα από 30 στρέμματα (δικά τους) ο καθένας, σε έναν δύσκολο ορεινό τόπο (σχεδόν 1.000 μ. υψόμετρο) δοκίμασαν διάφορες καλλιέργειες (πατάτες, όσπρια, λαχανικά, μήλα) και πέτυχαν να έχουν εισοδήματα που πολλοί από τους συντοπίτες τους, που εγκατέλειψαν παλιότερα το χωριό για καλύτερη τύχη στην πόλη, ούτε που το φαντάζονται! Πώς το πέτυχαν; Με πολύ μόχθο, με μεράκι και με αλληλοβοήθεια! Και το πιο ωραίο; Χωρίς να εκμεταλλευτούν ούτε έναν ξένο εργάτη (στο χωριό υπάρχουν μόνο δύο οικονομικοί μετανάστες σε κτηνοτροφικές μονάδες)!
Όσο κι αν τους ζηλεύω, χαίρομαι για την προκοπή τους και, κυρίως, που κρατάνε τον τόπο μας ζωντανό ακόμα...