Μαζί με τις ευχές για μια νέα χρονιά καλύτερη από την προηγούμενη σε όλους σας, θέλω να μοιραστώ και κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς για το μικρόκοσμο της γενέτειρας. Είναι απλές σκέψεις και καθαρά προσωπικές απόψεις (των οποίων δε διεκδικώ την πατρότητα, αφού μπορεί να σκέφτονται και πολλοί άλλοι κάπως έτσι) που θεωρώ ότι πρέπει να τις καταθέσω. Και για να το ξεκαθαρίζω από την αρχή, προς αποφυγή πιθανών παρεξηγήσεων: ούτε υποδείξεις είναι για κάποιους, ούτε "γραμμή" για τους νεότερους, ούτε -το κυριότερο- αιχμή για κανέναν! Συμβουλές, από καρδιάς (εκεί που με "παίρνει"), ίσως! Τα είχα ξεκαθαρίσει και σε παλιότερες αναρτήσεις αυτά (π.χ. "Επιστροφή στη φύση..." 30-10-2011), αν θυμάστε.
Ένα μικρό, προσωπικό απολογισμό, μια μικρή ανακεφαλαίωση των όσων συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στο γενέθλιο τόπο μας (με επίκεντρο και σημείο αναφοράς το Σύλλογό μας) θέλω να κάνω και παράλληλα ν' ανοίξω μια κουβέντα γύρω από το τι πρέπει να γίνει ώστε να συνεχίσει να έχει μέλλον!
Ο Σύλλογός μας, από τότε που ξαναγεννήθηκε, υποκαθιστώντας και την ανύπαρκτη -τα τελευταία χρόνια- "καποδιστριακή" Τ.Α., άλλαξε την κατάσταση στον τόπο μας! Με τις πρωτοβουλίες που πήρε και με τις δράσεις που ανέπτυξε δημιούργησε νέες συνθήκες αλλά και προσδοκίες όσον αφορά το μέλλον του χωριού (το άμεσο, τουλάχιστον)! Δεν είναι μόνο ότι "έπαιζε μόνος του", ούτε ότι στηρίχτηκε πολύ (οικονομικά κυρίως) από τον κόσμο! Ασχολήθηκαν μαζί του και κάποιοι άνθρωποι που πήραν από την αρχή ζεστά το θέμα ("πατριωτικά" θα έλεγα) και αφιέρωσαν χρόνο, κόπο, φαιά ουσία (ίσως και χρήμα) σε βάρος των οικογενειών τους, της προσωπικής τους ζωής, της δουλειάς τους! Γνωστά, υποθέτω, όλα αυτά στους "παροικούντες την Ιερουσαλήμ" και ξαναειπωμένα!
Για να μη διακοπεί αυτή η πορεία όμως, πιστεύω ότι χρειαζόμαστε και στη συνέχεια ένα Σύλλογο που θα εξακολουθεί να είναι νέος, ακμαίος, ζωντανός, προοδευτικός! Αυτό απαιτεί συνεχή ανανέωση (δεν εννοώ απαραίτητα σε επίπεδο εκπροσώπησης) και διαρκές φρεσκάρισμα, μεγαλύτερη ενεργή συμμετοχή, κατάθεση απόψεων και ιδεών από τον καθένα! Έτσι θα υπάρχει η δυνατότητα επιλογής, ιεράρχησης, υλοποίησης των στόχων κατά το δοκούν, το πρέπον και το κατά δύναμιν! Στη συνέχεια ο καθένας ας προσπαθήσει (με τον τρόπο του, με τις δυνάμεις του και από τη θέση του) να βοηθήσει στην υλοποίηση.
Ας μη γελιόμαστε όμως, αυτοί που ασχολούνται ενεργά την τελευταία τετραετία με το Σύλλογο είναι μετρημένοι στα δάχτυλα (περιστασιακά, άντε, λίγοι περισσότεροι). Από αυτούς ο κόσμος έχει την απαίτηση να κάνουν τα πάντα: να σκεφτούν, να κατεβάσουν ιδέες και προτάσεις, να οργανώσουν, να τρέξουν, να κάνουν τις αγγαρείες και τελικά... να δεχθούν και την κριτική (αν δεν ευχαριστηθούν όλοι)! Από την άλλη, "νέο αίμα" και διάδοχη κατάσταση, δε φαίνεται προς το παρόν στον ορίζοντα. Αυτό είναι το πρώτο σημαντικό πρόβλημα! Το δεύτερο είναι η έλλειψη φρέσκων προτάσεων για δράσεις σύγχρονες, πρωτοπόρες και υλοποιήσιμες. Για να ξεκολλήσουμε λίγο από την επανάληψη και τα τετριμμένα. Που όσο επιτυχημένα κι αν είναι, αν συνεχίσουν να γίνονται μόνο αυτά και δεν πλαισιώνονται και με κάποια άλλα, καινούρια πράγματα, κάποια στιγμή θα κουράσουν τον κόσμο και θα ξεφτίσουν φυσιολογικά. Να κοιτάξουμε και λίγο παραπέρα από την παράδοση και τα έθιμα. Που μπορεί να συγκινούν τους παλιότερους κι όσους από μας τα πρόλαβαν, όχι όμως και τους νεότερους, που δεν τα βίωσαν και δεν τους συγκινούν (ή τα απαξιώνουν). Οι επόμενες γενιές δε θα θυμούνται το Σύλλογο από την αναβίωση των εθίμων, ούτε απ' τα διάφορα τσιμπούσια (καλά είναι κι αυτά αλλά εφήμερα)! Θα τον θυμούνται από τα δύο γήπεδα (μπάσκετ και ποδοσφαίρου 5x5) που χαίρονται, από τη συντήρηση-ανακαίνιση και αλλαγή χρήσης του σχολείου, από την καλαίσθητη βρύση στην έξοδο του χωριού... άντε, και από την καθιέρωση του ετήσιου "Ανταμώματος"!
Για να προχωρήσουμε μπροστά χρειάζεται να ακουστούν ιδέες, προτάσεις και προβληματισμοί (καθώς και πράγματα που θα ήθελαν να δουν να υλοποιούνται) απ' όλους και κυρίως από ανθρώπους που δεν έχουν ακουστεί ως τώρα. Προσωπικά, πολύ θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις της νεολαίας (μαθητών-φοιτητών-αποφοίτων, που το μέλλον τους είναι αβέβαιο, πλέον), των γυναικών (κυρίως του ενεργού πληθυσμού, που δεν έχουν και πολλές διεξόδους εκεί πάνω), ακόμα και των μεταναστών σε άλλες χώρες (για να πάρουμε και καμιά ιδέα διαφορετική)!
Οι προτάσεις και οι απόψεις, βεβαίως, για να ακούγονται, να κρίνονται και για να μένουν τελικά πρέπει να κατατίθενται στα αρμόδια συλλογικά όργανα (δ.σ., συνελεύσεις...)! Άρα το άλλο ζητούμενο είναι, με κάθε ευκαιρία (Αύγουστο, Χριστούγεννα, Πάσχα...) να γίνονται ανοιχτές συνελεύσεις για να δίνεται η ευκαιρία σε οποιονδήποτε να μιλήσει, να προτείνει, να κρίνει... Σε επίπεδο παρέας λέγονται πολλά, λίγα όμως μένουν!
Έχω καταθέσει κάποιες προτάσεις (και στην τελευταία συνέλευση του Αυγούστου), μπορώ να τις επαναλάβω μαζί με κάποιες άλλες στην πρώτη ευκαιρία και είμαι διατεθειμένος να ακούσω και να δεχθώ κριτική, διορθώσεις, τροποποιήσεις ή απόρριψη (αν κριθούν άτοπες)...
Πιστεύω, πως όλοι αγαπάμε τον τόπο μας και όλοι νοιαζόμαστε γι' αυτόν. Πιστεύω, επίσης, ότι η αγάπη του καθενός για την ιδιαίτερη πατρίδα του δε μετριέται με τη συχνότητα επισκέψεων σ' αυτόν. Εξάλλου, αυτό καθορίζεται από μια σειρά παραγόντων (γονείς να σε περιμένουν, απόσταση, ελεύθερος χρόνος, υποχρεώσεις...) Ζηλεύω πάντως, όλους όσους έχουν μια βάση εκεί, ένα ανοιχτό σπίτι να τους περιμένει (κυρίως το χειμώνα)!
Εν κατακλείδι, θεωρώ πως ο Σύλλογος τα επόμενα χρόνια πρέπει να έχει ένα βασικό στόχο: πώς θα βοηθήσει ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις επιβίωσης το χωριού μας και μετά από λίγα χρόνια! Όταν η γενιά που το κρατάει ακόμα ζωντανό φύγει σιγά σιγά και τα σπίτια ερημώσουν! Το μεγάλο στοίχημα θα ήταν να δημιουργηθούν ικανές συνθήκες που θα κάνουν νέους του χωριού (ή με καταγωγή) να επιλέξουν την επιστροφή τους ή τη δραστηριοποίησή τους στον τόπο τους (έστω, των γονιών τους)! Το τόλμησαν ορεινά, παραμεθόρια και ερημωμένα χωριά (νεκρά μέχρι πριν από 15 χρόνια, όπως ο Άγιος Αθανάσιος Πέλλας) και κατάφεραν το αδύνατο! Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με το συγκεκριμένο αλλά μας δείχνει κάτι. Πιστεύω πως ο αγροτουρισμός, η παραγωγή αυθεντικών αγροτικών προϊόντων και η τυποποίησή τους μπορεί να ακούγονται λίγο ουτοπιστικά σήμερα αλλά είναι μια λύση στην κρίση γι' αυτούς που ψάχνονται. Το ζητούμενο δεν είναι να μείνει το χωριό "απολιθωμένο" για να το βρίσκουμε όπως το αφήσαμε το '70 ή το '80
αλλά όπως το απαιτούν οι καιροί, η εποχή που ζούμε (για να μην πω η μετά το 2013 -τέλος των επιδοτήσεων- εποχή)! Το πώς ο Σύλλογος μπορεί να επιδράσει σ' αυτό είναι θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει. Δεν ξέρω εάν, πώς και κατά πόσο αυτό είναι εφικτό, αλλά θεωρώ πως αυτό πρέπει να το παλέψουμε...Υ.Γ.1. Μπορεί να είναι ο πρώτος Σύλλογος με τον οποίο ασχολήθηκα (από τα μαθητικά μου χρόνια) ο ΜΕΣ Άκρης, δεν είναι όμως ο μοναδικός. Έχω εμπλακεί και με διάφορους άλλους (για καμιά τριανταριά χρόνια) και νομίζω ότι μπορώ να έχω άποψη (σωστή ή λανθασμένη, είναι άλλο θέμα) και να την εκφράζω...
ΣΗΜ.: Οι φωτογραφίες είναι του Βασίλη Μπόλη. Τον ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου