"Μάνα είναι μόνο μία!..."

Κυρά-Σταματίας το ανάγνωσμα...

Είχα γράψει πριν από δύο χρόνια (άλλο) ένα κείμενο σ' αυτό το ιστολόγιο, για το χωριό μου και τους ανθρώπους του, με αφορμή την επίσκεψή μου εκεί τις μέρες εκείνων των δημοτικών εκλογών!
Έλεγα τότε, για την "αντίσταση" της μάνας μου (και κάποιων άλλων συγχωριανών της ηλικίας της) να "κατεβάσει ρολά" στο κονάκι της, να μαζέψει τα μπογαλάκια της και τη σοδειά από τους κήπους και τα περιβόλια της και να κατηφορίσει προς την "πύλη της άμμου" (που λέει κι ο Λουδοβίκος απ' τα Ανώγεια), η οποία έχει ρουφήξει τη μισή Ελλάδα!
Αυτό ήταν μια επαλήθευση (και στα μέρη μου) των όσων έγραφε παλιότερα ο φίλος Ηλίας Προβόπουλος σε ένα κείμενό του στην "Ελευθεροτυπία" για τους γέροντες της Ευρυτανίας! Οι οποίοι, προφασιζόμενοι διάφορες δικαιολογίες, αντιστέκονταν στις προτροπές των παιδιών τους ότι είναι καιρός να κατέβουν στην πόλη (για λόγους υγείας, ασφάλειας, μοναξιάς κτλ.) και προσπαθούσαν να καθυστερήσουν την κάθοδό τους...

Φέτος, δεν ήρθε ακόμα ο καιρός να ξαναζήσουμε τέτοιες καταστάσεις! Προέκυψε όμως -εντονότερα από άλλες χρονιές- ένα άλλο θέμα, που προκαλεί άγχος και στενοχώρια στη μάνα μου (αλλά και σε μας): πώς να στείλει τα καλούδια από τα μποστάνια και τα περιβόλια της στα παιδιά και τα εγγόνια της!
"Τώρα τα έχετε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη", λέει, "αλλά είσαστε μακριά (περί τα 450 χμ.) και δε σας φτάνω κι εσείς δεν ανεβαίνετε!" Τι να τα κάνει, όμως, αφού η παραγωγή φουντώνει από τις αρχές Αυγούστου κι ύστερα (λόγω υψομέτρου) κι εμείς αμέσως μετά το Δεκαπενταύγουστο φεύγουμε από το χωριό;
Φτιάχνει μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού τα φρούτα, σάλτσες και τουρσιά τα λαχανικά, τιγκάρει τον καταψύκτη με φασολάκια και αρακάδες, ξηραίνει τα μυρωδικά... Παράλληλα, ψάχνει οποιονδήποτε κατεβαίνει προς τα κάτω και του "φορτώνεται" να της πάρει ένα κιβώτιο με λίγα απ' όλα! "Για τα εγγόνια...", λέει, μπας και τον "ψήσει"!
Από την άλλη, πετάει σπόντες κάθε μέρα στις τηλεφωνικές επικοινωνίες μας, μήπως ανέβει ο ένας απ' τους δυο μας καμιά βόλτα στο χωριό, μαζί με διάφορες γαλιφιές:
"Ο καιρός είναι ακόμα σαν καλοκαίρι..."
"Οι περισσότεροι φίλοι σας (από κοντινότερες περιοχές) ανεβαίνουν κάθε Σαββατοκύριακο...",
"Έχει το ένα και το άλλο αυτή την εποχή..." και διάφορα τέτοια!
Ακόμα κι όταν της λες ότι "τα έξοδα του ταξιδιού (κοντά στα 200 ευρώ, μόνο για βεζίνη και διόδια) είναι τόσα, που είναι σα να τ' αγοράζουμε όλα αυτά, βρε μάνα", σου έχει έτοιμα αντεπιχειρήματα:
"Εγώ τι να τα κάνω, για ποιον τα βάζω και τα φροντίζω μισό χρόνο;"
"Ναι, με τούτα όμως ξέρεις τι τρως, ενώ μ' αυτά που αγοράζετε..."
"Τώρα που σφίξαν τα πράγματα, τι θα φάτε εκεί κάτω; Ό,τι πάρετε από δω, διάφορο θα 'ναι!" ........................................................................................

Χθες το βράδυ μου πέταξε το πιο συγκλονιστικό επιχείρημα που μ' έκανε κομμάτια:
"Έλα να φορτώσεις... και τα 200 ευρώ θα σου τα δώσω εγώ!!!!!"
Μόλις ξεπέρασα το αρχικό σοκ, της υποσχέθηκα -σε κλάσματα του δευτερολέπτου- ότι το παραπάνω Σαββατοκύριακο θα είμαι εκεί και μετά... την κατσάδιασα για τη "δωροδοκία" της!
Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου, ήταν μια χιλιοειπωμένη, μα πέρα για πέρα αληθινή, φράση:
                           ΜΑΝΑ είναι μόνο ΜΙΑ!!! ...

"Καταφύγιο παντός καιρού: ένα ακόμα σπουδαίο έργο του Μ.Ε.Σ. Άκρης!"

     Η ιδέα είχε πέσει πριν από καναδυό χρόνια... Η αρχική σκέψη ήταν να γίνει (με ενέργειες, συμμετοχή και χρηματοδότηση του Συλλόγου του χωριού μας) ένα ξύλινο σπιτάκι στη θέση "Λιάκ'(η)" και σε δεύτερη φάση ένα μικρότερο, πέτρινο στη θέση "Ντιρλιγκάν'(η)!
     Η ιδέα -της πρώτης περίπτωσης- καλλιεργήθηκε, αναπτύχθηκε και ωρίμασε ανάμεσά μας! Ένα μικρό σπιτάκι-καταφύγιο με θέση θέας κι ένας διαμορφωμένος χώρος-πάρκο αναψυχής γύρω του, κοντά στο χωριό (ούτε 1.500 μ.), με εύκολη πρόσβαση (με τα πόδια ή με αυτοκίνητο), σε ειδυλλιακή τοποθεσία, για κάθε εποχή του χρόνου και για οποιονδήποτε! Ήταν όνειρο για πολλούς από μας, ιδιαίτερα για όσους έχουν συμμετάσχει σε διάφορα "ωραία" που έγιναν εκεί!
     Βέβαια, κάποιοι αστειεύτηκαν με την ιδέα, την ειρωνεύτηκαν, τη χλεύασαν... Διαλαλούσαν ότι μόνο νύχτα και αυθαίρετα (αυτός δεν είναι ο μόνος τρόπος που ξέρει ο Νεοέλληνας για να ξεπερνά κάθε νομικό εμπόδιο, όταν θέλει να χτίσει γρήγορα και παράνομα;) μπορεί να γίνει, αφού δεν πρόκειται να εγκριθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες!
     Μετά από αρκετούς μήνες τρέξιμου του Παναγιώτη (προέδρου του Συλλόγου) και ταλαιπωρίας στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, για να ξεκαθαρίσει πού ανήκει η συγκεκριμένη έκταση (2-3 στρέμματα) κι από πού πρέπει να παρθεί η απαιτούμενη άδεια, το θέμα τελείωσε κοντά στο φετινό Πάσχα... Ταυτόχρονα άρχισαν να πέφτουν διάφορες προτάσεις για την υλοποίησή του! Πώς (σχέδιο, διαστάσεις, είδος κατασκευής), με ποιο τρόπο (συντονισμός, προμήθεια υλικών, προεργασία) κι από ποιους μαστόρους (ειδήμονες, πέρα από τους εθελοντές) πρέπει να γίνει! Ο στόχος ήταν να προσφέρουν όλοι τις υπηρεσίες τους (μηχανήματα, εργαλεία, προσωπική εργασία) αφιλοκερδώς! Το κόστος που θα επιβάρυνε το Σύλλογο θα ήταν μόνο η προμήθεια των απαραίτητων υλικών!

     Παράλληλα άρχισε και η γκρίνια, η μουρμούρα και η μιζέρια από τους πολέμιους της ιδέας κι αμέσως ακολούθησαν στο παιχνίδι και κάποιοι από τους ένθερμους υποστηρικτές της! Ακούστηκαν από αστειότητες μέχρι αθλιότητες! Οι μεν έλεγαν: "ήρθαν οι άλλοι από κάτω (οι μη μόνιμοι κάτοικοι) να ορίσουν τι θα γίνει στο χωριό", "τι θέλουν εκεί πέρα να χαλάσουν το μέρος", "θα εμποδίζει τα κοπάδια των κτηνοτρόφων", "το κάνουν οι κυνηγοί καταφύγιο για το χειμώνα", "το κάνουν για να φέρνουν τους φίλους και τις παρέες τους"... Οι δε ανταπαντούσαν: "δεν μπορεί να κάνετε μια ζωή εσείς κουμάντο στο χωριό", "ας κάνουμε κι εμείς οι νεότεροι κάτι", "κι εμείς από δω είμαστε", "δεν μπορεί τρία κοπάδια να απαιτούν όλο το μέρος"... Και μερικές κραυγές και νταηλίκια (εκατέρωθεν) που δε γράφονται! Τέλος πάντων...
Το θέμα είναι ότι υπήρχε ένα δίκιο από τη μια μεριά, αλλά και κάποιοι -δικαιολογημένοι- φόβοι από την άλλη!

     Το χωριό μας περιλαμβάνει μια έκταση 13.000 στρεμμάτων περίπου! Αν εξαιρέσει κανείς τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις (1.000 στρέμματα πάνω κάτω;) και τα πέριξ του χωριού, το υπόλοιπο μέρος (αφού η κτηνοτροφία έχει συρρικνωθεί δραματικά) είναι παραδομένο στην άγρια βλάστηση και στα ζωντανά του δάσους! Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού δεν ασχολούνται πια με τη γη, όπως φυσικά και οι καλοκαιρινοί -συνήθως- επισκέπτες του (όλοι εμείς που φύγαμε για να βρούμε αλλού την τύχη μας)! Είναι πρόβλημα, λοιπόν, να αξιοποιηθούν με άλλους τρόπους κάποιες ιδιαίτερες θέσεις στην περιοχή μας, όπου θα περνούν καλά όσοι τις επισκέπτονται;
     Από την άλλη, υπάρχει κι ένα μικρό, αλλά ζωντανό παραγωγικό κομμάτι στο χωριό, από το οποίο το σύνολο του χωριού επωφελείται, καλύπτοντας έτσι πολλές από τις διατροφικές του ανάγκες (και -οι επισκέπτες- όχι μόνο για όσο βρίσκονται εκεί) με αγνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα! Μπορείς ν' αδιαφορείς γι' αυτούς τους ανθρώπους;
     Το καλό είναι ότι ο Πάνος είναι καλός στο επικοινωνιακό παιχνίδι και χειρίστηκε καλά το θέμα με κάποιους που αντιδρούσαν! Κάλμαρε και μερικούς θερμοκέφαλους και ξεπεράστηκαν τα περισσότερα προβλήματα (όχι πως δε βοήθησαν και κάποια άλλα παιδιά)!
     Έτσι, στις μέρες του Δεκαπενταύγουστου ξεκίνησε η υλοποίηση του σχεδίου! Η βάση μπήκε (με χίλιες δυο δυσκολίες -λόγω καιρού και τεχνικών προβλημάτων) στις 10 του μήνα. Στις 16 άρχισε το χτίσιμο και συνεχίστηκε την επόμενη μέρα. Όσοι ήμασταν εκεί και μπορούσαμε, ανεβήκαμε και βάλαμε ένα χεράκι! Δε νομίζω τώρα πως πρέπει να κάτσουμε και να μετρήσουμε τη διάθεση και την προσφορά του καθενός ή να πιάσουμε απουσιολόγιο για να σημειώσουμε ποιος δεν ήρθε, ποιος απλά πέρασε, είδε και απήλθε, ποιος "τεμπέλιαζε" στην πλατεία...

     Ελπίζω, πάντως, να έχει γίνει κατανοητό στους περισσότερους από μας, ότι αυτό το καταφύγιο δε θα είναι ούτε των κυνηγών (που ακούστηκε κατά κόρον), ούτε των δασκάλων (που τους χρεώνονται διάφορα κατά καιρούς), ούτε των οικοδόμων (επειδή -εκ των πραγμάτων- "βάζουν πλάτη" περισσότερο στο συγκεκριμένο έργο), ούτε των μόνιμων κατοίκων... Θα είναι ΟΛΩΝ όσων έχουν διάθεση να πάνε!

Φυσικά, όσο πιο τακτικός επισκέπτης θα είναι κάποιος στο χωριό, τόσες περισσότερες ευκαιρίες θα έχει να το χαρεί! Πάντως, από τη στάση του καθενός απέναντι στο όλο ζήτημα, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς και τη συχνή ή όχι παρουσία του εκεί αργότερα ή και την παντελή ακόμα απουσία του...

     Υ.Γ. Στα μέσα Σεπτέμβρη, οι "συνήθεις ύποπτοι" εθελοντές, δουλεύοντας πυρετωδώς για ένα τριήμερο, ολοκλήρωσαν το στήσιμο του κτίσματος! Εκκρεμεί η κατασκευή της πόρτας και η εγκατάστασή της, μαζί με τα παράθυρα (που είναι ήδη έτοιμα)!

Μετά, δεν απομένει παρά ο εσωτερικός και εξωτερικός καλλωπισμός (επένδυση πέτρας, τζάκι, δάπεδο κτλ), για να δένει πιο αρμονικά με το περιβάλλον! Ό,τι άλλο προκύψει, με τον καιρό, βλέποντας και κάνοντας...

     Αυτά και... ραντεβού στα εγκαίνια, παιδιά!!!