"Καταφύγιο παντός καιρού: ένα ακόμα σπουδαίο έργο του Μ.Ε.Σ. Άκρης!"

     Η ιδέα είχε πέσει πριν από καναδυό χρόνια... Η αρχική σκέψη ήταν να γίνει (με ενέργειες, συμμετοχή και χρηματοδότηση του Συλλόγου του χωριού μας) ένα ξύλινο σπιτάκι στη θέση "Λιάκ'(η)" και σε δεύτερη φάση ένα μικρότερο, πέτρινο στη θέση "Ντιρλιγκάν'(η)!
     Η ιδέα -της πρώτης περίπτωσης- καλλιεργήθηκε, αναπτύχθηκε και ωρίμασε ανάμεσά μας! Ένα μικρό σπιτάκι-καταφύγιο με θέση θέας κι ένας διαμορφωμένος χώρος-πάρκο αναψυχής γύρω του, κοντά στο χωριό (ούτε 1.500 μ.), με εύκολη πρόσβαση (με τα πόδια ή με αυτοκίνητο), σε ειδυλλιακή τοποθεσία, για κάθε εποχή του χρόνου και για οποιονδήποτε! Ήταν όνειρο για πολλούς από μας, ιδιαίτερα για όσους έχουν συμμετάσχει σε διάφορα "ωραία" που έγιναν εκεί!
     Βέβαια, κάποιοι αστειεύτηκαν με την ιδέα, την ειρωνεύτηκαν, τη χλεύασαν... Διαλαλούσαν ότι μόνο νύχτα και αυθαίρετα (αυτός δεν είναι ο μόνος τρόπος που ξέρει ο Νεοέλληνας για να ξεπερνά κάθε νομικό εμπόδιο, όταν θέλει να χτίσει γρήγορα και παράνομα;) μπορεί να γίνει, αφού δεν πρόκειται να εγκριθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες!
     Μετά από αρκετούς μήνες τρέξιμου του Παναγιώτη (προέδρου του Συλλόγου) και ταλαιπωρίας στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, για να ξεκαθαρίσει πού ανήκει η συγκεκριμένη έκταση (2-3 στρέμματα) κι από πού πρέπει να παρθεί η απαιτούμενη άδεια, το θέμα τελείωσε κοντά στο φετινό Πάσχα... Ταυτόχρονα άρχισαν να πέφτουν διάφορες προτάσεις για την υλοποίησή του! Πώς (σχέδιο, διαστάσεις, είδος κατασκευής), με ποιο τρόπο (συντονισμός, προμήθεια υλικών, προεργασία) κι από ποιους μαστόρους (ειδήμονες, πέρα από τους εθελοντές) πρέπει να γίνει! Ο στόχος ήταν να προσφέρουν όλοι τις υπηρεσίες τους (μηχανήματα, εργαλεία, προσωπική εργασία) αφιλοκερδώς! Το κόστος που θα επιβάρυνε το Σύλλογο θα ήταν μόνο η προμήθεια των απαραίτητων υλικών!

     Παράλληλα άρχισε και η γκρίνια, η μουρμούρα και η μιζέρια από τους πολέμιους της ιδέας κι αμέσως ακολούθησαν στο παιχνίδι και κάποιοι από τους ένθερμους υποστηρικτές της! Ακούστηκαν από αστειότητες μέχρι αθλιότητες! Οι μεν έλεγαν: "ήρθαν οι άλλοι από κάτω (οι μη μόνιμοι κάτοικοι) να ορίσουν τι θα γίνει στο χωριό", "τι θέλουν εκεί πέρα να χαλάσουν το μέρος", "θα εμποδίζει τα κοπάδια των κτηνοτρόφων", "το κάνουν οι κυνηγοί καταφύγιο για το χειμώνα", "το κάνουν για να φέρνουν τους φίλους και τις παρέες τους"... Οι δε ανταπαντούσαν: "δεν μπορεί να κάνετε μια ζωή εσείς κουμάντο στο χωριό", "ας κάνουμε κι εμείς οι νεότεροι κάτι", "κι εμείς από δω είμαστε", "δεν μπορεί τρία κοπάδια να απαιτούν όλο το μέρος"... Και μερικές κραυγές και νταηλίκια (εκατέρωθεν) που δε γράφονται! Τέλος πάντων...
Το θέμα είναι ότι υπήρχε ένα δίκιο από τη μια μεριά, αλλά και κάποιοι -δικαιολογημένοι- φόβοι από την άλλη!

     Το χωριό μας περιλαμβάνει μια έκταση 13.000 στρεμμάτων περίπου! Αν εξαιρέσει κανείς τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις (1.000 στρέμματα πάνω κάτω;) και τα πέριξ του χωριού, το υπόλοιπο μέρος (αφού η κτηνοτροφία έχει συρρικνωθεί δραματικά) είναι παραδομένο στην άγρια βλάστηση και στα ζωντανά του δάσους! Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού δεν ασχολούνται πια με τη γη, όπως φυσικά και οι καλοκαιρινοί -συνήθως- επισκέπτες του (όλοι εμείς που φύγαμε για να βρούμε αλλού την τύχη μας)! Είναι πρόβλημα, λοιπόν, να αξιοποιηθούν με άλλους τρόπους κάποιες ιδιαίτερες θέσεις στην περιοχή μας, όπου θα περνούν καλά όσοι τις επισκέπτονται;
     Από την άλλη, υπάρχει κι ένα μικρό, αλλά ζωντανό παραγωγικό κομμάτι στο χωριό, από το οποίο το σύνολο του χωριού επωφελείται, καλύπτοντας έτσι πολλές από τις διατροφικές του ανάγκες (και -οι επισκέπτες- όχι μόνο για όσο βρίσκονται εκεί) με αγνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα! Μπορείς ν' αδιαφορείς γι' αυτούς τους ανθρώπους;
     Το καλό είναι ότι ο Πάνος είναι καλός στο επικοινωνιακό παιχνίδι και χειρίστηκε καλά το θέμα με κάποιους που αντιδρούσαν! Κάλμαρε και μερικούς θερμοκέφαλους και ξεπεράστηκαν τα περισσότερα προβλήματα (όχι πως δε βοήθησαν και κάποια άλλα παιδιά)!
     Έτσι, στις μέρες του Δεκαπενταύγουστου ξεκίνησε η υλοποίηση του σχεδίου! Η βάση μπήκε (με χίλιες δυο δυσκολίες -λόγω καιρού και τεχνικών προβλημάτων) στις 10 του μήνα. Στις 16 άρχισε το χτίσιμο και συνεχίστηκε την επόμενη μέρα. Όσοι ήμασταν εκεί και μπορούσαμε, ανεβήκαμε και βάλαμε ένα χεράκι! Δε νομίζω τώρα πως πρέπει να κάτσουμε και να μετρήσουμε τη διάθεση και την προσφορά του καθενός ή να πιάσουμε απουσιολόγιο για να σημειώσουμε ποιος δεν ήρθε, ποιος απλά πέρασε, είδε και απήλθε, ποιος "τεμπέλιαζε" στην πλατεία...

     Ελπίζω, πάντως, να έχει γίνει κατανοητό στους περισσότερους από μας, ότι αυτό το καταφύγιο δε θα είναι ούτε των κυνηγών (που ακούστηκε κατά κόρον), ούτε των δασκάλων (που τους χρεώνονται διάφορα κατά καιρούς), ούτε των οικοδόμων (επειδή -εκ των πραγμάτων- "βάζουν πλάτη" περισσότερο στο συγκεκριμένο έργο), ούτε των μόνιμων κατοίκων... Θα είναι ΟΛΩΝ όσων έχουν διάθεση να πάνε!

Φυσικά, όσο πιο τακτικός επισκέπτης θα είναι κάποιος στο χωριό, τόσες περισσότερες ευκαιρίες θα έχει να το χαρεί! Πάντως, από τη στάση του καθενός απέναντι στο όλο ζήτημα, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς και τη συχνή ή όχι παρουσία του εκεί αργότερα ή και την παντελή ακόμα απουσία του...

     Υ.Γ. Στα μέσα Σεπτέμβρη, οι "συνήθεις ύποπτοι" εθελοντές, δουλεύοντας πυρετωδώς για ένα τριήμερο, ολοκλήρωσαν το στήσιμο του κτίσματος! Εκκρεμεί η κατασκευή της πόρτας και η εγκατάστασή της, μαζί με τα παράθυρα (που είναι ήδη έτοιμα)!

Μετά, δεν απομένει παρά ο εσωτερικός και εξωτερικός καλλωπισμός (επένδυση πέτρας, τζάκι, δάπεδο κτλ), για να δένει πιο αρμονικά με το περιβάλλον! Ό,τι άλλο προκύψει, με τον καιρό, βλέποντας και κάνοντας...

     Αυτά και... ραντεβού στα εγκαίνια, παιδιά!!!