"Κρασί από τον τόπο μου..."

Τα 4 φετινά "παιδιά" του Θανάση!

Είχα πάρει τις καλύτερες συστάσεις -τόσο για τον ίδιο, όσο και για τα κρασιά του- από δυο δικούς μου ανθρώπους, από δυο Γιώργηδες... Με άποψη βαρύνουσα κι οι δυο..
Ο πρώτος, λόγω ιδιότητας -δήμαρχος Ελασσόνας- γνωρίζει την περιοχή μας "σαν την τσέπη του", άρα και ό,τι καλύτερο παράγει!
Ο δεύτερος, λόγω ειδικότητας -οινολόγος στο Μπορντό- έχει ένα λόγο παραπάνω, αφού είναι ο "καθ' ύλιν" αρμόδιος να εκφραστεί για το θέμα!

...με φόντο τον Όλυμπο!

Για το Θανάση Μηνά ο λόγος και για τα βιολογικά κρασιά που παράγει στη Μηλέα Ελασσόνας από τα αμπέλια του (κάπου 40 στρέμματα όλα κι όλα) στο μικρό -αλλά σύγχρονο- οινοποιείο του!
Βιοκαλλιεργητής και οινοποιός (τα τελευταία 15 περίπου χρόνια) ο Θανάσης, αφού έψαξε το όνειρό του κι αυτός στα χρόνια της νιότης μακριά από τον τόπο του, κάποια στιγμή αποφάσισε να επιστρέψει στο χωριό του και ν' ασχοληθεί με τα λίγα χωράφια του πατέρα του! Πάνω σε σύγχρονες βάσεις, όμως, σύμφωνες με τις απαιτήσεις της εποχής...
Με πείσμα, επιμονή, κατάρτιση πάνω στο αντικείμενο και πολλή δουλειά δημιούργησε μια νοικοκυρεμένη οικογενειακή επιχείρηση! Δεν είναι η μόνη στην περιοχή, αλλά είναι απ' αυτές που θα μπορούσαν να γίνουν παράδειγμα για πολλούς (κυρίως στα χωριά της ιδιαίτερης πατρίδας μου -και όχι μόνο)!

Ο χώρος υποδοχής...

Τον γνώρισα πέρυσι τον Αύγουστο, όταν ανεβήκαμε με δυο φίλους από το χωριό στον Αμάρμπεη και μετά κατηφορίσαμε προς την πίσω πλευρά, με προορισμό τη Μηλέα "για να πάρουμε κρασί"!

Ήταν Σάββατο μεσημέρι...
Τον πετύχαμε σε μια βάφτιση που γινόταν στο χωριό του και ήταν καλεσμένος... Μόλις τον ειδοποίησαν ότι τον γυρεύουμε, έφυγε και ήρθε αμέσως να μας υποδεχτεί! Εμείς με τις βερμούδες, εκείνος με τα "επίσημα"... Δε θέλαμε ούτε να του στερήσουμε την εκδήλωση, ούτε κι εμείς να καθυστερήσουμε!

...και γευσιγνωσίας!

Πήγαμε στο οινοποιείο... Μας οδήγησε στην αίθουσα υποδοχής... Έναν καταπληκτικό χώρο-βεράντα με τζαμαρία στις τρεις πλευρές (η μία να βλέπει τον Όλυμπο, η άλλη το Σαραντάπορο κι η τρίτη τον Αμάρμπεη)! Άρχισε να βγάζει κρασιά και τσίπουρα... Εκείνος κερνούσε, εμείς δοκιμάζαμε... Μας βοηθούσε ν' ανακαλύψουμε τα αρώματα, μας εξηγούσε λεπτομέρειες που ανεβάζουν την ποιότητα του κρασιού, μας μιλούσε για τη δουλειά και το μεράκι του...
Μας ξενάγησε σε όλους τους χώρους (δεξαμενές, κελάρια, εμφιαλωτήριο, λαογραφικό μουσείο) και μας εξήγησε όλη τη διαδικασία παραγωγής του κρασιού και τις ιδιαιτερότητες της βιοκαλλιέργειας...
Στη συνέχεια, αφού έκανε στον καθένα μας από ένα δώρο επιλογής μας (το συνηθίζει -όπως και την ξενάγηση- σε κάθε επισκέπτη που πάει για πρώτη φορά εκεί), μας έδωσε ό,τι θέλαμε και, αποχαιρετώντας μας, μας προσκάλεσε για μια καλή "κρασοκατάσταση" μπροστά στο τζάκι, όποτε θέλουμε...

Ο ασημένιος
Ευβίοτος Λευκός 2010

Πριν από λίγες μέρες, που ανέβηκα στο χωριό μου, ξαναπέρασα από κει... Καθίσαμε πάλι για ένα τσιπουράκι και έφυγα μετά από... μιάμιση ώρα! Ήταν ενθουσιασμένος για την αναγνώριση των κόπων του, αφού ένα από τα "παιδιά" του (ο λευκός "Ευβίοτος" του 2010) βραβεύτητηκε με ασημένιο μετάλλιο στη ΔΕΘ (86/100, βαθμολογία που μέχρι πέρυσι έδινε χρυσό!!!)!
Μου μίλησε, επίσης και για τις ξεναγήσεις-ενημερώσεις που κάνει σε μαθητές σχολείων απ' όλη την Ελλάδα, αφού συμμετέχει στο πρόγραμμα "Περιβαλλοντικής Εκπ/σης" του Δήμου Ελασσόνας (στην ενότητα της βιοκαλλιέργειας)...

Πολύ χάρηκα που τον ξανάδα, πολύ περισσότερο χάρηκα για την αναγνώριση και την καθιέρωσή του στο χώρο... Στεναχωρέθηκα λίγο, όμως (όπως κι εκείνος), που δεν πρόλαβα να γευτώ το βραβευμένο κρασί του (2.000 φιάλες, ποιος να πρωτοπρολάβει;)... Έκανα, πάντως,  έναν καλό φίλο και θα έχω έναν ακόμα λόγο ν' αγαπώ περισσότερο τον τόπο μου και ν' ανηφορίζω με κάθε ευκαιρία...
Δεν πειράζει, Θανάση... Μπορεί να μη δοκιμάσαμε τον παρασημοφορημένο "Ευβίοτο", αλλά τα καλύτερα έρχονται! Θα γευτούμε σίγουρα τις επόμενες επιτυχίες σου...

...κρασιά περασμένων ετών στη βιτρίνα!

Υ. Γ.1 Όποιος επιθυμεί, μπορεί να προμηθευτεί τα κρασιά του Θανάση απ' ευθείας από το οινοποιείο (αποστέλλονται με ταχυμεταφορική σε όλη την Ελλάδα) σε πολύ καλές τιμές (από 5 έως 7 ευρώ)!...
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=89&cid=206&aid=434141&mid=81

Υ.Γ.2 Στην περιοχή μας υπάρχει και μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα επιχείρηση στο χώρο του κρασιού: η ΟΙΝΟΠΟΙΙΑ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ των Γ.Λόλα και Γ.Φτίκα, με πολύ αξιόλογα βιολογικά κρασιά επίσης...
Αν και τιμώ ιδιαίτερα τα κρασιά τους τα τελευταία 5-6 χρόνια, δεν τους γνωρίζω προσωπικά! Γι' αυτό δεν έχω γράψει ακόμα κάτι σχετικό! Ελπίζω το καλοκαίρι να επισκεφτώ το χώρο, να γνωρίσω τους ανθρώπους και να τα ξαναπούμε εδώ...
Προς το παρόν, γνωρίστε τους...
http://www.elassonawine.gr/oinopoiio.htm
https://www.facebook.com/oinopoiia.elassonas?fref=pb

"Μάνα είναι μόνο μία!..."

Κυρά-Σταματίας το ανάγνωσμα...

Είχα γράψει πριν από δύο χρόνια (άλλο) ένα κείμενο σ' αυτό το ιστολόγιο, για το χωριό μου και τους ανθρώπους του, με αφορμή την επίσκεψή μου εκεί τις μέρες εκείνων των δημοτικών εκλογών!
Έλεγα τότε, για την "αντίσταση" της μάνας μου (και κάποιων άλλων συγχωριανών της ηλικίας της) να "κατεβάσει ρολά" στο κονάκι της, να μαζέψει τα μπογαλάκια της και τη σοδειά από τους κήπους και τα περιβόλια της και να κατηφορίσει προς την "πύλη της άμμου" (που λέει κι ο Λουδοβίκος απ' τα Ανώγεια), η οποία έχει ρουφήξει τη μισή Ελλάδα!
Αυτό ήταν μια επαλήθευση (και στα μέρη μου) των όσων έγραφε παλιότερα ο φίλος Ηλίας Προβόπουλος σε ένα κείμενό του στην "Ελευθεροτυπία" για τους γέροντες της Ευρυτανίας! Οι οποίοι, προφασιζόμενοι διάφορες δικαιολογίες, αντιστέκονταν στις προτροπές των παιδιών τους ότι είναι καιρός να κατέβουν στην πόλη (για λόγους υγείας, ασφάλειας, μοναξιάς κτλ.) και προσπαθούσαν να καθυστερήσουν την κάθοδό τους...

Φέτος, δεν ήρθε ακόμα ο καιρός να ξαναζήσουμε τέτοιες καταστάσεις! Προέκυψε όμως -εντονότερα από άλλες χρονιές- ένα άλλο θέμα, που προκαλεί άγχος και στενοχώρια στη μάνα μου (αλλά και σε μας): πώς να στείλει τα καλούδια από τα μποστάνια και τα περιβόλια της στα παιδιά και τα εγγόνια της!
"Τώρα τα έχετε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη", λέει, "αλλά είσαστε μακριά (περί τα 450 χμ.) και δε σας φτάνω κι εσείς δεν ανεβαίνετε!" Τι να τα κάνει, όμως, αφού η παραγωγή φουντώνει από τις αρχές Αυγούστου κι ύστερα (λόγω υψομέτρου) κι εμείς αμέσως μετά το Δεκαπενταύγουστο φεύγουμε από το χωριό;
Φτιάχνει μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού τα φρούτα, σάλτσες και τουρσιά τα λαχανικά, τιγκάρει τον καταψύκτη με φασολάκια και αρακάδες, ξηραίνει τα μυρωδικά... Παράλληλα, ψάχνει οποιονδήποτε κατεβαίνει προς τα κάτω και του "φορτώνεται" να της πάρει ένα κιβώτιο με λίγα απ' όλα! "Για τα εγγόνια...", λέει, μπας και τον "ψήσει"!
Από την άλλη, πετάει σπόντες κάθε μέρα στις τηλεφωνικές επικοινωνίες μας, μήπως ανέβει ο ένας απ' τους δυο μας καμιά βόλτα στο χωριό, μαζί με διάφορες γαλιφιές:
"Ο καιρός είναι ακόμα σαν καλοκαίρι..."
"Οι περισσότεροι φίλοι σας (από κοντινότερες περιοχές) ανεβαίνουν κάθε Σαββατοκύριακο...",
"Έχει το ένα και το άλλο αυτή την εποχή..." και διάφορα τέτοια!
Ακόμα κι όταν της λες ότι "τα έξοδα του ταξιδιού (κοντά στα 200 ευρώ, μόνο για βεζίνη και διόδια) είναι τόσα, που είναι σα να τ' αγοράζουμε όλα αυτά, βρε μάνα", σου έχει έτοιμα αντεπιχειρήματα:
"Εγώ τι να τα κάνω, για ποιον τα βάζω και τα φροντίζω μισό χρόνο;"
"Ναι, με τούτα όμως ξέρεις τι τρως, ενώ μ' αυτά που αγοράζετε..."
"Τώρα που σφίξαν τα πράγματα, τι θα φάτε εκεί κάτω; Ό,τι πάρετε από δω, διάφορο θα 'ναι!" ........................................................................................

Χθες το βράδυ μου πέταξε το πιο συγκλονιστικό επιχείρημα που μ' έκανε κομμάτια:
"Έλα να φορτώσεις... και τα 200 ευρώ θα σου τα δώσω εγώ!!!!!"
Μόλις ξεπέρασα το αρχικό σοκ, της υποσχέθηκα -σε κλάσματα του δευτερολέπτου- ότι το παραπάνω Σαββατοκύριακο θα είμαι εκεί και μετά... την κατσάδιασα για τη "δωροδοκία" της!
Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου, ήταν μια χιλιοειπωμένη, μα πέρα για πέρα αληθινή, φράση:
                           ΜΑΝΑ είναι μόνο ΜΙΑ!!! ...

"Καταφύγιο παντός καιρού: ένα ακόμα σπουδαίο έργο του Μ.Ε.Σ. Άκρης!"

     Η ιδέα είχε πέσει πριν από καναδυό χρόνια... Η αρχική σκέψη ήταν να γίνει (με ενέργειες, συμμετοχή και χρηματοδότηση του Συλλόγου του χωριού μας) ένα ξύλινο σπιτάκι στη θέση "Λιάκ'(η)" και σε δεύτερη φάση ένα μικρότερο, πέτρινο στη θέση "Ντιρλιγκάν'(η)!
     Η ιδέα -της πρώτης περίπτωσης- καλλιεργήθηκε, αναπτύχθηκε και ωρίμασε ανάμεσά μας! Ένα μικρό σπιτάκι-καταφύγιο με θέση θέας κι ένας διαμορφωμένος χώρος-πάρκο αναψυχής γύρω του, κοντά στο χωριό (ούτε 1.500 μ.), με εύκολη πρόσβαση (με τα πόδια ή με αυτοκίνητο), σε ειδυλλιακή τοποθεσία, για κάθε εποχή του χρόνου και για οποιονδήποτε! Ήταν όνειρο για πολλούς από μας, ιδιαίτερα για όσους έχουν συμμετάσχει σε διάφορα "ωραία" που έγιναν εκεί!
     Βέβαια, κάποιοι αστειεύτηκαν με την ιδέα, την ειρωνεύτηκαν, τη χλεύασαν... Διαλαλούσαν ότι μόνο νύχτα και αυθαίρετα (αυτός δεν είναι ο μόνος τρόπος που ξέρει ο Νεοέλληνας για να ξεπερνά κάθε νομικό εμπόδιο, όταν θέλει να χτίσει γρήγορα και παράνομα;) μπορεί να γίνει, αφού δεν πρόκειται να εγκριθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες!
     Μετά από αρκετούς μήνες τρέξιμου του Παναγιώτη (προέδρου του Συλλόγου) και ταλαιπωρίας στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, για να ξεκαθαρίσει πού ανήκει η συγκεκριμένη έκταση (2-3 στρέμματα) κι από πού πρέπει να παρθεί η απαιτούμενη άδεια, το θέμα τελείωσε κοντά στο φετινό Πάσχα... Ταυτόχρονα άρχισαν να πέφτουν διάφορες προτάσεις για την υλοποίησή του! Πώς (σχέδιο, διαστάσεις, είδος κατασκευής), με ποιο τρόπο (συντονισμός, προμήθεια υλικών, προεργασία) κι από ποιους μαστόρους (ειδήμονες, πέρα από τους εθελοντές) πρέπει να γίνει! Ο στόχος ήταν να προσφέρουν όλοι τις υπηρεσίες τους (μηχανήματα, εργαλεία, προσωπική εργασία) αφιλοκερδώς! Το κόστος που θα επιβάρυνε το Σύλλογο θα ήταν μόνο η προμήθεια των απαραίτητων υλικών!

     Παράλληλα άρχισε και η γκρίνια, η μουρμούρα και η μιζέρια από τους πολέμιους της ιδέας κι αμέσως ακολούθησαν στο παιχνίδι και κάποιοι από τους ένθερμους υποστηρικτές της! Ακούστηκαν από αστειότητες μέχρι αθλιότητες! Οι μεν έλεγαν: "ήρθαν οι άλλοι από κάτω (οι μη μόνιμοι κάτοικοι) να ορίσουν τι θα γίνει στο χωριό", "τι θέλουν εκεί πέρα να χαλάσουν το μέρος", "θα εμποδίζει τα κοπάδια των κτηνοτρόφων", "το κάνουν οι κυνηγοί καταφύγιο για το χειμώνα", "το κάνουν για να φέρνουν τους φίλους και τις παρέες τους"... Οι δε ανταπαντούσαν: "δεν μπορεί να κάνετε μια ζωή εσείς κουμάντο στο χωριό", "ας κάνουμε κι εμείς οι νεότεροι κάτι", "κι εμείς από δω είμαστε", "δεν μπορεί τρία κοπάδια να απαιτούν όλο το μέρος"... Και μερικές κραυγές και νταηλίκια (εκατέρωθεν) που δε γράφονται! Τέλος πάντων...
Το θέμα είναι ότι υπήρχε ένα δίκιο από τη μια μεριά, αλλά και κάποιοι -δικαιολογημένοι- φόβοι από την άλλη!

     Το χωριό μας περιλαμβάνει μια έκταση 13.000 στρεμμάτων περίπου! Αν εξαιρέσει κανείς τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις (1.000 στρέμματα πάνω κάτω;) και τα πέριξ του χωριού, το υπόλοιπο μέρος (αφού η κτηνοτροφία έχει συρρικνωθεί δραματικά) είναι παραδομένο στην άγρια βλάστηση και στα ζωντανά του δάσους! Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού δεν ασχολούνται πια με τη γη, όπως φυσικά και οι καλοκαιρινοί -συνήθως- επισκέπτες του (όλοι εμείς που φύγαμε για να βρούμε αλλού την τύχη μας)! Είναι πρόβλημα, λοιπόν, να αξιοποιηθούν με άλλους τρόπους κάποιες ιδιαίτερες θέσεις στην περιοχή μας, όπου θα περνούν καλά όσοι τις επισκέπτονται;
     Από την άλλη, υπάρχει κι ένα μικρό, αλλά ζωντανό παραγωγικό κομμάτι στο χωριό, από το οποίο το σύνολο του χωριού επωφελείται, καλύπτοντας έτσι πολλές από τις διατροφικές του ανάγκες (και -οι επισκέπτες- όχι μόνο για όσο βρίσκονται εκεί) με αγνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα! Μπορείς ν' αδιαφορείς γι' αυτούς τους ανθρώπους;
     Το καλό είναι ότι ο Πάνος είναι καλός στο επικοινωνιακό παιχνίδι και χειρίστηκε καλά το θέμα με κάποιους που αντιδρούσαν! Κάλμαρε και μερικούς θερμοκέφαλους και ξεπεράστηκαν τα περισσότερα προβλήματα (όχι πως δε βοήθησαν και κάποια άλλα παιδιά)!
     Έτσι, στις μέρες του Δεκαπενταύγουστου ξεκίνησε η υλοποίηση του σχεδίου! Η βάση μπήκε (με χίλιες δυο δυσκολίες -λόγω καιρού και τεχνικών προβλημάτων) στις 10 του μήνα. Στις 16 άρχισε το χτίσιμο και συνεχίστηκε την επόμενη μέρα. Όσοι ήμασταν εκεί και μπορούσαμε, ανεβήκαμε και βάλαμε ένα χεράκι! Δε νομίζω τώρα πως πρέπει να κάτσουμε και να μετρήσουμε τη διάθεση και την προσφορά του καθενός ή να πιάσουμε απουσιολόγιο για να σημειώσουμε ποιος δεν ήρθε, ποιος απλά πέρασε, είδε και απήλθε, ποιος "τεμπέλιαζε" στην πλατεία...

     Ελπίζω, πάντως, να έχει γίνει κατανοητό στους περισσότερους από μας, ότι αυτό το καταφύγιο δε θα είναι ούτε των κυνηγών (που ακούστηκε κατά κόρον), ούτε των δασκάλων (που τους χρεώνονται διάφορα κατά καιρούς), ούτε των οικοδόμων (επειδή -εκ των πραγμάτων- "βάζουν πλάτη" περισσότερο στο συγκεκριμένο έργο), ούτε των μόνιμων κατοίκων... Θα είναι ΟΛΩΝ όσων έχουν διάθεση να πάνε!

Φυσικά, όσο πιο τακτικός επισκέπτης θα είναι κάποιος στο χωριό, τόσες περισσότερες ευκαιρίες θα έχει να το χαρεί! Πάντως, από τη στάση του καθενός απέναντι στο όλο ζήτημα, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς και τη συχνή ή όχι παρουσία του εκεί αργότερα ή και την παντελή ακόμα απουσία του...

     Υ.Γ. Στα μέσα Σεπτέμβρη, οι "συνήθεις ύποπτοι" εθελοντές, δουλεύοντας πυρετωδώς για ένα τριήμερο, ολοκλήρωσαν το στήσιμο του κτίσματος! Εκκρεμεί η κατασκευή της πόρτας και η εγκατάστασή της, μαζί με τα παράθυρα (που είναι ήδη έτοιμα)!

Μετά, δεν απομένει παρά ο εσωτερικός και εξωτερικός καλλωπισμός (επένδυση πέτρας, τζάκι, δάπεδο κτλ), για να δένει πιο αρμονικά με το περιβάλλον! Ό,τι άλλο προκύψει, με τον καιρό, βλέποντας και κάνοντας...

     Αυτά και... ραντεβού στα εγκαίνια, παιδιά!!!

" Άκρη Ελασσόνας - Εθνικές εκλογές 6.5.2012 "

Έχει περάσει πολύς καιρός από τη δημοσίευση της τελευταίας -πικρής- ανάρτησης στο συγκεκριμένο ιστολόγιο...

Αφορμή για τη σημερινή ανάρτη-ση είναι οι τελευταίες εθνικές εκλογές, η αδυναμία συνεννόη-σης (των πολιτικών ηγετών μας) και σχηματισμού κυβέρνησης και η επικείμενη προσφυγή σε νέες εκλογές (σ' ένα μήνα)...
Α, και κάτι άλλο... Εκείνο το γελοίο σλόγκαν που κυκλοφορούσε, πριν τις εκλογές, από τοίχο σε τοίχο στο facebook: "Κυριακή 6.5.2012 κλειδώνουμε τον παππού και τη γιαγιά στο σπίτι για να μην ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ..."!
Και... κάτι τελευταίο: η στάση των συμπατριωτών μου στις πρόσφατες εκλογές!

Υποστήριζαν, κάποιοι αφελείς, πως δεν μπορεί οι γέροι (αυτοί που τους έφεραν στη ζωή, δηλαδή!) ν' αποφασίσουν για το μέλλον το δικό τους (των αφελών) και των παιδιών τους, επιλέγοντας κόμματα που ψήφισαν το μνημόνιο, γιατί έχουν φάει τα ψωμιά τους και τα χρόνια τους είναι μετρημένα!!!
(Τι ήταν αυτό για τους αρχαίους υμών προγόνους; ΥΒΡΙΣ;
Ψιλά γράμματα για τους Νεοέλληνες!)
Ποιοι;
1. Κάποιοι πιτσιρικάδες (χωρίς δικαίωμα ψήφου ακόμα), οι οποίοι "σκοτώνουν" τη μέρα τους ανεβοκατεβάζοντας στο facebook (είδες τι σου κάνει το android;) φωτογραφίες, βιντεάκια και (παρόμοια) σχόλια με το ολοκαίνουριο  iphone 5 (τελευταίο απόκτημα-δώρο του μπαμπά επειδή πέρασε ο κανακάρης όλα τα μαθήματα στο τελευταίο τρίμηνο-τετράμηνο) και μιμούνται όλο καμάρι κάτι τύπους με ξυρισμένα κεφάλια που δίνουν παραγγέλματα με ύφος ("Εγέρθητω, ρεεε!")!
2. Κάποιοι νεολαίοι, αγέννητοι την τελευταία περίοδο (1989-90) που η χώρα σέρνονταν σε απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις! Προφανώς, πρόκειται για την "... αλλήθωρη νεολαία / μια τσογλανοπαρέα / που κάνει κριτική..." (που 'λεγε κι ο Νιόνιος), οι οποίοι -όντας εικοσάρηδες σήμερα- πέσανε "μες στην πίτα" της κρίσης και θεωρούν ότι τιμωρούν το σύστημα (και τους γονείς-παππούδες τους) ή ότι βρήκαν τη λύση, ακολουθώντας τους τύπους με τα ξυρισμένα κεφάλια και δίνοντας παράλληλα αξία στο κενό που υπάρχει στο εσωτερικό του ξυρισμένου κρανίου)!!
3. Κάποιοι "αντάρτες της πορδής" και "της μεταπολίτευσης καημένη γενιά" (που 'λεγε κι ο Πορτοκάλογλου), η οποίοι πέσανε στα χρόνια των "παχιών αγελάδων" (δηλαδή, τα βρήκαν καλοστρωμένα λίγο-πολύ στη ζωή), που περιφέρονται (πολιτικά) -τώρα που ζορίσανε τα πράγματα- από δω κι από κει, μη μπορώντας να συμφωνήσουν ούτε με τον ίδιο τους τον εαυτό και πετάνε κούφιες κορώνες ("Πλήρης διαγραφή χρέους, μες στο ευρώ-έξω το μνημόνιο, την κρίση να πληρώσει η Ε.Ε. κι η πλουτοκρατία...")!!!

Είχα σχολιάσει (και κοινοποιήσει σχόλια άλλων), υποστηρίζοντας πως δεν μπορείς να υποδεικνύεις σε ανθρώμπους που πέρασαν πολέμους, κατοχή, εμφύλιο, δικτατορίες, πείνα, φτώχεια και ανέχεια (που οι νεότερες γενιές δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνουν όλα αυτά) και άντεξαν, αγωνίστηκαν και ξανάστησαν τη χώρα στα πόδια της (όπως και άλλες κατεστραμένες χώρες της Ευρώπης) ποιο είναι το καλό του τόπου και τι πρέπει να κάνουν!
Είναι οι δικές μας επιλογές πιο ώριμες, πιο ψύχραιμες και πιο σοφές από τις δικές τους; Εκτός των άλλων, οι γονείς-παππούδες μας, έζησαν και περιόδους ακυβερνησίας και θυμούνται καλά πού οδήγησαν αυτές (βλέπε μέσα δεκαετίας του '60)!
Από την άλλη, είδαμε και τις δικές μας επιλογές πού κατέληξαν...

Κλείνοντας, παραθέτω τα αποτελέσματα του εκλογικού τμήματος του χωριού μου (Άκρη Ελασσόνας), στο οποίο ψήφισαν οι εναπομείναντες μόνιμοι κάτοικοί του (κυρίως ηλικιωμένοι) και κάποιοι -από τους λίγους- που, αν και ζουν αλλού, εξακολουθούν να κρατάνε τα εκλογικά τους δικαιώματα εκεί και ανέβηκαν:

ΠΑΣΟΚ                68...41,18 %
ΝΔ                     39...22,94 %
ΚΚΕ                    17...10,00 %
ΣΥΡΙΖΑ                8.....4,70 %
ΑΝΕΞ. ΕΛΛΗΝΕΣ     8.....4,70 %
ΛΑΟΣ                  7.....4,12 %
ΔΗΜ.ΑΡ                5.....2,94 %
ΑΝΤΑΡΣΥΑ            5.....2,94 %
ΔΡΑΣΗ                 4.....2,35 %
ΟΙΚ. ΠΡΑΣΙΝΟΙ       1.....0,58 %
ΔΗΜ. ΣΥΜΜΑΧΙΑ    1
ΟΧΙ (ΔΑ-ΕΠΑΜ)      1
ΕΝ. ΚΕΝΤΡΩΩΝ      1
Άκυρα                  5

...και πριν καγχάσει ειρωνικά κάποιος, μερικές απαραίτητες διευκρινίσεις και παρατηρήσεις:

1. Το (φαινομενικά) υψηλό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ είναι από τα μικρότερα που έχει πάρει (ακόμα και σε Ευρωεκλογές), γιατί κυμαίνονταν πάνω από 50-55 % τα τελευταία 30 χρόνια!
Από την άλλη, η δύναμή του παραμένει (σε μεγάλο βαθμό) συμπαγής και (εν μέρει) ανεπηρέαστη -γι' αυτό και αδιάφορη- από την οικονομική κρίση!
2. Η δύναμη της ΝΔ είναι (επίσης) συμπαγής και συνήθως κοντά στο 25 %!
3. Οι παλιοί αριστεροί μένουν αμετακίνητοι στη σταθερή αξία, το ΚΚΕ (δίνοντάς του πάντα πάνω από 10%, αλλά -δυστυχώς- "φεύγουν" ένας ένας και το ποσοστό μειώνεται)!
Οι νεότεροι, σκόρπιοι εδώ κι εκεί! Το φρούτο ΣΥΡΙΖΑ (και Τσίπρας), όπως βλέπετε, δεν ευδοκίμησε πολύ εκεί πάνω!
4. Μια σχετική ποικιλία υπάρχει! Απ' όλα έχει ο μπαξές! Απ' όλα...;
5. ...όχι, φυσικά! Δεν ξέρω, αν το προσέξατε, αλλά η λίστα είναι πεντακάθαρη από σταγονίδια και σκιές!
Εκείνα που δεν ευδοκιμούν με τίποτα στο χωριό μας (μάλλον, λόγω υψομέτρου!!) είναι τα ΧΡΥΣΑ ΑΥΓΑ!!!
Υπάρχει άλλο εκλογικό τμήμα στην Επικράτεια να υπερηφανεύεται για κάτι τέτοιο;

Μήπως, τελικά, ξέρουν καλύτερα τι τους γίνεται οι γονείς κι οι παππούδες μας εκεί πάνω, ωρέ πατριώτες;
Καληνύχτα, Ελλάδα...

"Ο Γούλας"

Πέρυσι... Τέτοιες μέρες! Απόκριες... Ανέβαινα στο χωριό με την κυρά-Σταματία (τη μάνα μου) και τη μικρή Ματίνα... Διανυκτέρευση στη Λάρισα (μετά από κάμποσα χρόνια), στο σπίτι του ξάδερφου... Του αξέχαστου Γούλα...
Τα ήπιαμε, τα είπαμε και δώσαμε ραντεβού για το Πάσχα...

Μόλις γύρισα στην Αθήνα έγραψα ένα νοσταλγικό κείμενο ("Το κυνήγι της κάτσιαντρας") για τα παιδικά μας χρόνια, όπου έκανα και μια αναφορά στο Γούλα εκείνης της εποχής! Λίγες μέρες αργότερα η είδηση της ασθένειάς του έπεσε κεραμίδα στο κεφάλι μου! Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Πώς να χωνέψω ότι αυτός ο πενηντάρης ΑΝΤΡΑΚΛΑΣ, που δεν είχε ξαναπάει σε γιατρό, είχε λίγους μήνες ζωής;
Σαράντα πέντε μέρες μετά το χαμό του και δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα πως έφυγε... Όλες αυτές τις μέρες έρχονται στο μυαλό μου διάφορα μικρά γεγονότα να μου τον θυμίζουν... Δεν είναι γεγονότα-σταθμοί στη ζωή μας, ούτε τα σημαντικότερα! Είναι από αυτά τα μικρά και απλά που χαράσσονται στη μνήμη και δε σβήνουν όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Θέλω να μοιραστώ κάποια με όσους έτυχε να τον γνωρίζουν...

@ Αρχές δεκαετίας του '70... Χούντα, χωριό, χειμώνας καιρός (σαν τώρα) και χιόνι πολύ... Πρωί, πηγαίναμε σχολείο... Πρωτάκι εγώ, τρίτη ο αδερφός μου, έκτη ο Γιώργος (Γούλας)... Καθημερινή υποχρέωσή μας να πάμε στο σχολείο από ένα καυσόξυλο για την ξυλόσομπα... Μπροστά ο ξάδερφος, πίσω εμείς... Με το μυαλό στο χιόνι και πώς θ' ανοίξουμε δρόμο, ξεχνάμε το καυσόξυλο... Μόλις περνάμε το ρέμα κάποιος το θυμάται... Να γυρίσουμε πίσω ήταν ταλαιπωρία, να πάμε με άδεια χέρια... σίγουρη τιμωρία! Οι "καλοθελητές" περίσσευαν τότε!! Στη στιγμή, πιάνει ο Γούλας μια σχίζα από το φράχτη του μπαρμπα-Θύμιου και την ξεκαρφώνει με το ένα χέρι! Με μια κλωτσιά στη μέση τη σπάει στα δύο και μας δίνει από ένα κομμάτι ξύλου... "Εσύ;" τον ρωτάμε... "Προχωράτε", μας λέει...
Ποιος τολμούσε να "καρφώσει" στο δάσκαλο ότι ο Γούλας δεν έφερε ξύλο;

@ Δυο-τρία(;) χρόνια μετά (δε θυμάμαι συγκεκριμένα)... Τέτοια εποχή, πάλι... Κυριακή (μάλλον, ήταν η μόνη μέρα δίχως σχολείο) και καλός καιρός... Η εποχή της "κάτσιαντρας" (πριν τις "κλάσει" ο Μάρτης)... Έχουμε ξαμοληθεί στα φτεροτόπια με το "σκάφτηρα" στο ένα χέρι και το ψωμοτύρι στο άλλο... Οι τρεις μας, πάλι... Με το Γούλα -εννοείται- επικεφαλής κάναμε προς τον Αϊ-Θανάση... Φτάνοντας στο "Εκκλησάκι", βάζει ο Γούλας μια φωνή για να τον ακούσουν όσοι είχαν επιλέξει το ίδιο μέρος με εμάς: "Από δω μέχρι τον Αϊ-Θανάση είναι όλες δικές μας" (οι κάτσιαντρες)!
Ποιος τολμούσε να τον αμφισβητήσει;
Λίγο πριν το μεσημέρι βάζουμε κάτω τη "σοδειά" για να τη μοιράσουμε... Ξεκινάει η μοιρασιά, παίρνοντας ο καθένας με τη σειρά από μία... Δημιουργείται μια διαφωνία ανάμεσα στον αδερφό μου και στο Γούλα (νομίζω στο ποιος θα αρχίσει -αν θυμάμαι καλά, ο ξάδερφος ήθελε να διαλέξω εγώ πρώτος)... Τις παρατάει όλες ο Γούλας, σηκώνεται και λέει: "Δε θέλω καμία, πάρτε τες όλες"...
Και κατηφορίζει προς το χωριό, σαν να μην τρέχει τίποτα...

@ Έχουν περάσει καμιά ντουζίνα χρόνια... Μέσα δεκαετίας του '80... Οικογενειάρχης εκείνος (πριν μπει στα 20 καλά-καλά), φοιτητής εγώ... Πρέπει να είναι τέλος καλοκαιριού με αρχές φθινοπώρου (μόλις έχει ανοίξει η κυνηγετική περίοδος)... Ερασιτέχνης κυνηγός εκείνος, δεν είχα πιάσει όπλο εγώ...
Μου προτείνει να πάμε παρέα για κυνήγι... Ξυπνάμε χαράματα και ξεκινάμε... Ήθελε να πετύχει οπωσδήποτε κάτι (λαγό, πέρδικες) για μένα... Δε βρήκαμε τίποτα... Για να μη γυρίσουμε ατουφέκιστοι λέει: "Ό,τι δω μπροστά μου, θα το ρίξω!"... Την πλήρωσε ένα σπουργίτι πάνω σε μια βελανιδιά... Του έριξε από πολύ κοντά... Δεν έμεινε τίποτα, μόνο λίγα φτερά σκόρπισαν στον αέρα...
Στεναχωρέθηκε πολύ, γιατί ένιωθε ότι με ξύπνησε και με ταλαιπώρησε τζάμπα και γυρίσαμε με άδεια χέρια...
Πήγαμε στο καφενείο και πλακωθήκαμε στα τσίπουρα...
[Υ.Γ. Ίσως, ήταν ένας σοβαρός λόγος που δεν ασχολήθηκα ποτέ με το κυνήγι (και τον ευχαριστώ γι' αυτό)...!]

@ Τέλος δεκαετίας του '80... Μόλις έχω απολυθεί από φαντάρος... Εκείνος, από τους "μεγάλους" (για τα δεδομένα του χωριού) γεωργοκτηνοτρόφους... Καλοκαίρι, τέλη Ιούλη, διαολεμένη ζέστη... Με το φορτηγό του γυρίζει στα χωριά του κάμπου (μεταξύ Ολύμπου και Αμάρμπεη) και κουβαλά ζωοτροφές (τότε, μπάλες -δέματα- άχυρο)... Είχε βοηθό στο φόρτωμα το Νίκο του Φώντα... Έψαχνε έναν ακόμα και δεν έβρισκε... Του λέω: "Θα 'ρθω εγώ!"... Είχε κανονίσει να φορτώσουμε σε ένα χωράφι στη Μηλέα... Έσκαγε ο τζίτζικας... Πήγαμε, βρήκαμε το χωράφι, φορτώσαμε τις μπάλες... Φορούσα ένα ραφ χιτώνιο της Πολεμικής Αεροπορίας, όπου είχα ζωγραφίσει -με μπλάνκο- τη Λήμνο (μια μεγάλη σε όλη την πλάτη και μια μικρογραφία στην τσέπη της καρδιάς) και είχα λιώσει απ΄ τον ιδρώτα... Την ώρα που είμαστε έτοιμοι να φύγουμε έρχεται ο νοικοκύρης -ένας γεράκος μικροκαμωμένος- ωρυόμενος... Γίνεται ένας ψιλοκαυγάς (πρέπει να είχε γίνει λάθος συνεννόηση, γιατί το χωράφι ήταν νοικιασμένο) κι ο Γούλας, μην μπορώντας να ξεσπάσει στο φουκαρά το γεράκο, αδειάζει το άχυρο και μας λέει: "Πάμε!"... "Πού θα πάμε να φορτώσουμε;" τον ρωτάμε... "Εδώ κάτω, στη μεγάλη στροφή πριν το Σαραντάπορο!" λέει... Εκεί ήταν μια πρόχειρη καντίνα... Του λέω: "Εδώ σε λίγα χρόνια θα είναι στέκι με δέντρα και τραπεζάκια έξω!"...
Όπως κι έγινε... (Του το θύμισα πέρυσι και γελούσε...)
Γυρίσαμε χωρίς φορτίο... Δεν τον ένοιαζε... "Κι αύριο μέρα είναι!", λέει στο δρόμο της επιστροφής...

Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο ήταν μια κουβέντα που άκουσα μετά την κηδεία: "Δεν πιστεύω να βγήκε πιο δυνατός άντρας απ' το Γούλα στο χωριό μας! Τουλάχιστον, στα δικά μας χρόνια!"...
Είναι κάτι που πίστευα από μικρός! Όχι επειδή έτσι φάνταζε στα παιδικά μου μάτια (μας χώριζε μόνο μια πενταετία) αλλά γιατί, από τότε που τον θυμάμαι, τον θυμάμαι ΑΝΤΡΑ!!!

...στο Βαγγέλη και τη Γιώτα!

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το λαογραφικό ημερολόγιο-λεύκωμα του Μ.Ε.Σ. Άκρης (2011)...

"Πώς το μέλλον ενός Συλλόγου (ίσως) επηρεάζει το μέλλον ενός χωριού..."

Μαζί με τις ευχές για μια νέα χρονιά καλύτερη από την προηγούμενη σε όλους σας, θέλω να μοιραστώ και κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς για το μικρόκοσμο της γενέτειρας. Είναι απλές σκέψεις και καθαρά προσωπικές απόψεις (των οποίων δε διεκδικώ την πατρότητα, αφού μπορεί να σκέφτονται και πολλοί άλλοι κάπως έτσι) που θεωρώ ότι πρέπει να τις καταθέσω.
Και για να το ξεκαθαρίζω από την αρχή, προς αποφυγή πιθανών παρεξηγήσεων: ούτε υποδείξεις είναι για κάποιους, ούτε "γραμμή" για τους νεότερους, ούτε -το κυριότερο- αιχμή για κανέναν! Συμβουλές, από καρδιάς (εκεί που με "παίρνει"), ίσως! Τα είχα ξεκαθαρίσει και σε παλιότερες αναρτήσεις αυτά (π.χ. "Επιστροφή στη φύση..." 30-10-2011), αν θυμάστε.
Ένα μικρό, προσωπικό απολογισμό, μια μικρή ανακεφαλαίωση των όσων συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στο γενέθλιο τόπο μας (με επίκεντρο και σημείο αναφοράς το Σύλλογό μας) θέλω να κάνω και παράλληλα ν' ανοίξω μια κουβέντα γύρω από το τι πρέπει να γίνει ώστε να συνεχίσει να έχει μέλλον!
Ο Σύλλογός μας, από τότε που ξαναγεννήθηκε, υποκαθιστώντας και την ανύπαρκτη -τα τελευταία χρόνια- "καποδιστριακή" Τ.Α., άλλαξε την κατάσταση στον τόπο μας! Με τις πρωτοβουλίες που πήρε και με τις δράσεις που ανέπτυξε δημιούργησε νέες συνθήκες αλλά και προσδοκίες όσον αφορά το μέλλον του χωριού (το άμεσο, τουλάχιστον)! Δεν είναι μόνο ότι "έπαιζε μόνος του", ούτε ότι στηρίχτηκε πολύ (οικονομικά κυρίως) από τον κόσμο! Ασχολήθηκαν μαζί του και κάποιοι άνθρωποι που πήραν από την αρχή ζεστά το θέμα ("πατριωτικά" θα έλεγα) και αφιέρωσαν χρόνο, κόπο, φαιά ουσία (ίσως και χρήμα) σε βάρος των οικογενειών τους, της προσωπικής τους ζωής, της δουλειάς τους! Γνωστά, υποθέτω, όλα αυτά στους "παροικούντες την Ιερουσαλήμ" και ξαναειπωμένα!
Για να μη διακοπεί αυτή η πορεία όμως, πιστεύω ότι χρειαζόμαστε και στη συνέχεια ένα Σύλλογο που θα εξακολουθεί να είναι νέος, ακμαίος, ζωντανός, προοδευτικός! Αυτό απαιτεί συνεχή ανανέωση (δεν εννοώ απαραίτητα σε επίπεδο εκπροσώπησης) και διαρκές φρεσκάρισμα, μεγαλύτερη ενεργή συμμετοχή, κατάθεση απόψεων και ιδεών από τον καθένα! Έτσι θα υπάρχει η δυνατότητα επιλογής, ιεράρχησης, υλοποίησης των στόχων κατά το δοκούν, το πρέπον και το κατά δύναμιν! Στη συνέχεια ο καθένας ας προσπαθήσει (με τον τρόπο του, με τις δυνάμεις του και από τη θέση του) να βοηθήσει στην υλοποίηση.
Ας μη γελιόμαστε όμως, αυτοί που ασχολούνται ενεργά την τελευταία τετραετία με το Σύλλογο είναι μετρημένοι στα δάχτυλα (περιστασιακά, άντε, λίγοι περισσότεροι). Από αυτούς ο κόσμος έχει την απαίτηση να κάνουν τα πάντα: να σκεφτούν, να κατεβάσουν ιδέες και προτάσεις, να οργανώσουν, να τρέξουν, να κάνουν τις αγγαρείες και τελικά... να δεχθούν και την κριτική (αν δεν ευχαριστηθούν όλοι)!
Από την άλλη, "νέο αίμα" και διάδοχη κατάσταση, δε φαίνεται προς το παρόν στον ορίζοντα. Αυτό είναι το πρώτο σημαντικό πρόβλημα! Το δεύτερο είναι η έλλειψη φρέσκων προτάσεων για δράσεις σύγχρονες, πρωτοπόρες και υλοποιήσιμες. Για να ξεκολλήσουμε λίγο από την επανάληψη και τα τετριμμένα. Που όσο επιτυχημένα κι αν είναι, αν συνεχίσουν να γίνονται μόνο αυτά και δεν πλαισιώνονται και με κάποια άλλα, καινούρια πράγματα, κάποια στιγμή θα κουράσουν τον κόσμο και θα ξεφτίσουν φυσιολογικά. Να κοιτάξουμε και λίγο παραπέρα από την παράδοση και τα έθιμα. Που μπορεί να συγκινούν τους παλιότερους κι όσους από μας τα πρόλαβαν, όχι όμως και τους νεότερους, που δεν τα βίωσαν και δεν τους συγκινούν (ή τα απαξιώνουν). Οι επόμενες γενιές δε θα θυμούνται το Σύλλογο από την αναβίωση των εθίμων, ούτε απ' τα διάφορα τσιμπούσια (καλά είναι κι αυτά αλλά εφήμερα)! Θα τον θυμούνται από τα δύο γήπεδα (μπάσκετ και ποδοσφαίρου 5x5) που χαίρονται, από τη συντήρηση-ανακαίνιση και αλλαγή χρήσης του σχολείου, από την καλαίσθητη βρύση στην έξοδο του χωριού... άντε, και από την καθιέρωση του ετήσιου "Ανταμώματος"!
Για να προχωρήσουμε μπροστά χρειάζεται να ακουστούν ιδέες, προτάσεις και προβληματισμοί (καθώς και πράγματα που θα ήθελαν να δουν να υλοποιούνται) απ' όλους και κυρίως από ανθρώπους που δεν έχουν ακουστεί ως τώρα. Προσωπικά, πολύ θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις της νεολαίας (μαθητών-φοιτητών-αποφοίτων, που το μέλλον τους είναι αβέβαιο, πλέον), των γυναικών (κυρίως του ενεργού πληθυσμού, που δεν έχουν και πολλές διεξόδους εκεί πάνω), ακόμα και των μεταναστών σε άλλες χώρες (για να πάρουμε και καμιά ιδέα διαφορετική)!
Οι προτάσεις και οι απόψεις, βεβαίως, για να ακούγονται, να κρίνονται και για να μένουν τελικά πρέπει να κατατίθενται στα αρμόδια συλλογικά όργανα (δ.σ., συνελεύσεις...)! Άρα το άλλο ζητούμενο είναι, με κάθε ευκαιρία (Αύγουστο, Χριστούγεννα, Πάσχα...) να γίνονται ανοιχτές συνελεύσεις για να δίνεται η ευκαιρία σε οποιονδήποτε να μιλήσει, να προτείνει, να κρίνει... Σε επίπεδο παρέας λέγονται πολλά, λίγα όμως μένουν!
Έχω καταθέσει κάποιες προτάσεις (και στην τελευταία συνέλευση του Αυγούστου), μπορώ να τις επαναλάβω μαζί με κάποιες άλλες στην πρώτη ευκαιρία και είμαι διατεθειμένος να ακούσω και να δεχθώ κριτική, διορθώσεις, τροποποιήσεις ή απόρριψη (αν κριθούν άτοπες)...
Πιστεύω, πως όλοι αγαπάμε τον τόπο μας και όλοι νοιαζόμαστε γι' αυτόν. Πιστεύω, επίσης, ότι η αγάπη του καθενός για την ιδιαίτερη πατρίδα του δε μετριέται με τη συχνότητα επισκέψεων σ' αυτόν. Εξάλλου, αυτό καθορίζεται από μια σειρά παραγόντων (γονείς να σε περιμένουν, απόσταση, ελεύθερος χρόνος, υποχρεώσεις...) Ζηλεύω πάντως, όλους όσους έχουν μια βάση εκεί, ένα ανοιχτό σπίτι να τους περιμένει (κυρίως το χειμώνα)!
Εν κατακλείδι, θεωρώ πως ο Σύλλογος τα επόμενα χρόνια πρέπει να έχει ένα βασικό στόχο: πώς θα βοηθήσει ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις επιβίωσης το χωριού μας και μετά από λίγα χρόνια! Όταν η γενιά που το κρατάει ακόμα ζωντανό φύγει σιγά σιγά και τα σπίτια ερημώσουν! Το μεγάλο στοίχημα θα ήταν να δημιουργηθούν ικανές συνθήκες που θα κάνουν νέους του χωριού (ή με καταγωγή) να επιλέξουν την επιστροφή τους ή τη δραστηριοποίησή τους στον τόπο τους (έστω, των γονιών τους)! Το τόλμησαν ορεινά, παραμεθόρια και ερημωμένα χωριά (νεκρά μέχρι πριν από 15 χρόνια, όπως ο Άγιος Αθανάσιος Πέλλας) και κατάφεραν το αδύνατο! Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με το συγκεκριμένο αλλά μας δείχνει κάτι. Πιστεύω πως ο αγροτουρισμός, η παραγωγή αυθεντικών αγροτικών προϊόντων και η τυποποίησή τους μπορεί να ακούγονται λίγο ουτοπιστικά σήμερα αλλά είναι μια λύση στην κρίση γι' αυτούς που ψάχνονται. Το ζητούμενο δεν είναι να μείνει το χωριό "απολιθωμένο" για να το βρίσκουμε όπως το αφήσαμε το '70 ή το '80 αλλά όπως το απαιτούν οι καιροί, η εποχή που ζούμε (για να μην πω η μετά το 2013 -τέλος των επιδοτήσεων- εποχή)! Το πώς ο Σύλλογος μπορεί να επιδράσει σ' αυτό είναι θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει. Δεν ξέρω εάν, πώς και κατά πόσο αυτό είναι εφικτό, αλλά θεωρώ πως αυτό πρέπει να το παλέψουμε...

Υ.Γ.1. Μπορεί να είναι ο πρώτος Σύλλογος με τον οποίο ασχολήθηκα (από τα μαθητικά μου χρόνια) ο ΜΕΣ Άκρης, δεν είναι όμως ο μοναδικός. Έχω εμπλακεί και με διάφορους άλλους (για καμιά τριανταριά χρόνια) και νομίζω ότι μπορώ να έχω άποψη (σωστή ή λανθασμένη, είναι άλλο θέμα) και να την εκφράζω...

ΣΗΜ.: Οι φωτογραφίες είναι του Βασίλη Μπόλη. Τον ευχαριστώ.